Το φεγγάρι του Αυγούστου, από τη συγγραφέα Όλγα Ρουβήμ

Κείμενο από το βιβλίο Σταγόνες Στιγμής της Όλγας Ρουβήμ

Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Δειλά ξεπροβάλλει το φεγγάρι από το μακρινό λόφο. Με κρυφοκοιτάζει. Σαν να θέλει να μου κάνει έκπληξη, αυτό σκέφτηκα. Μα μόλις δω το χρώμα του καλύτερα, καταλαβαίνω ότι απλά ντρέπεται. Πόσο κοκκίνισε! Τι υπέροχο χρώμα!
Κάνω πως δεν το βλέπω κι αυτό ξεθαρρεύει και ανεβαίνει πιο ψηλά. Του κλείνω το μάτι, σταματώ ό,τι κάνω και του αφιερώνομαι. Κάθομαι στο πεζούλι, ανάμεσα στη νερατζιά και τη μανταρινιά. Μερικά κλαδιά φαίνεται αναρωτήθηκαν για το άρωμα των μαλλιών μου και τα πήραν με τα δάκτυλά τους. Τα ξεμπλέκω προσεκτικά και κοιτάζουμε μαζί το φεγγάρι. Φαίνεται πως και τα δέντρα χαίρονται απόψε!
Η πανσέληνος του Αυγούστου! Με λαχτάρα την περίμενα. Είναι η πιο όμορφη της χρονιάς! Κοιτάζω το φεγγάρι και το καμαρώνω. Όμορφο το συναίσθημα της σιγουριάς. Να ξέρεις ότι και φέτος θα είναι όμορφο, όπως ήταν και πέρσι, όπως ήταν και πριν χίλια χρόνια, όπως θα 'ναι και του χρόνου και σ' έναν αιώνα από σήμερα.
Κάθομαι άνετα και το παρατηρώ. Φαίνεται τόσο κοντά μου. Σε μια στιγμή, ξεχνιέμαι κι απλώνω τα χέρια να το φτάσω. Στ' αλήθεια νόμιζα ότι μπορούσα να το αγκαλιάσω. Θα το 'θελα πολύ!
Αν είχε σχήμα και χρώμα η αγάπη, θα ήταν έτσι!
Ένα φεγγάρι, ολοστρόγγυλο, σφαιρικό! Μ' ένα χρώμα που δεν είναι ούτε κόκκινο, ούτε κίτρινο, ούτε πορτοκαλί. Με μία μορφή που μοιάζει σε πρόσωπο με μελαγχολικά μάτια και ευτυχισμένο χαμόγελο. Μ' ένα δέρμα που σου στέλνει τη ζεστασιά του, χωρίς να σε αγγίζει.
Να σου πω ένα μυστικό; Ήθελα να νιώσω μόνο δική μου την αγάπη του φεγγαριού απόψε. Μα δεν την άντεξα! Είναι τόση πολλή, που δεν χωρά σε καμιά μοναξιά, όσο απέραντη κι αν είναι. Έτσι, άρχισα να τη σκορπώ, να τη μοιράζομαι, να την πολλαπλασιάζω. Με λόγια, χάδια, αγκαλιές, μηνύματα σε κινητά κι ευχές. Να σκεφτείς ότι άφησα για λίγο την ομορφιά της αποψινής νύχτας κι έτρεξα στον υπολογιστή μου για να τη μοιραστώ και μαζί σου. Ναι, μην απορείς! Μ' εσένα που θα μπεις στον κόπο να διαβάσεις το κείμενό μου. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή απόψε, αν κοιτάξεις στον ουρανό, θα δεις το φεγγάρι και θα νιώσεις την αγάπη που φέρνει. Ίσως νιώσεις και τη δική μου καρδιά να χτυπά, σαν μια άγνωστη, κρυφή μελωδία που το μυαλό δεν μπορεί να καθορίσει.
Σε αφήνω τώρα, πάω να χαρώ τη φεγγαράδα, πριν περάσει η νύχτα. Θέλω να νιώσω ακόμα λίγο την αγάπη που δίνεται σ' εμάς απλόχερα.
Εύχομαι κάποτε η καρδιά μου να πάρει μόνιμα το χρώμα του φεγγαριού και να μοιάσω με τη φύση.

Θες λίγο μέλι; από τη συγγραφέα Όλγα Ρουβήμ

Κείμενο από το βιβλίο Σταγόνες Στιγμής της Όλγας Ρουβήμ

Θες λίγο μέλι;
Είναι πολύ γλυκό και νόστιμο.
Σ' εσένα μιλάω. Μη με κοιτάς παραξενεμένα.
Ωραία! Ευτυχώς που σταμάτησες να περπατάς και μου δίνεις λίγη σημασία.
Μη με βλέπεις μικρή, ξυπόλητη και μ' ένα άσπρο φορεματάκι. Δεν είμαι ένα αξιολύπητο πλάσμα. Έχω δυνατά χέρια και μπορώ να σηκώσω το μέλι μου.
Ξέρεις, δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου, αν δεν βρω κάποιον που να θέλει να κρατήσει το μέλι μου. Και μαζί κι εμένα.
Δεν το έφτιαξα μόνη μου, όχι. Ούτε τρύγησα κάποιο μελίσσι.
Το φέρνω από πολύ ψηλά. Ο παππούλης μου το έδωσε. Δε θυμάμαι πότε. Έχει πολλά χρόνια. Ίσως δέκα, ίσως χίλια. Δεν τα ξέρω καλά τα μαθηματικά.
Γιατί με κοιτάζεις πάλι απορημένα;
Θα αναρωτιέσαι φαντάζομαι πως με λένε...
Δεν έχω όνομα ακόμα. Μπορείς να μου χαρίσεις εσύ, όμως, αν θέλεις.
Θες λίγο μέλι;
Διστάζεις να απαντήσεις.
Με το δίκιο σου!
Έλα! Κάθισε εδώ στο βράχο και θα σου πω.
Έρχομαι από πολύ ψηλά. Από τη γη όπου ζούνε οι αγέννητοι άγγελοι. Δεν είναι ακριβώς γη σαν τη δική σας. Είναι μαλακιά και βουλιάζουμε μέσα της. Είναι ατέλειωτη. Έχουμε πάντα μαζί μας ένα βάζο με μέλι. Αυτό το βάζο κάποτε μεγαλώνει και αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρκετό για να το χαρίσουμε σε δυο ανθρώπους. Ναι, συνήθως τουλάχιστον δυο. Σε αυτούς που θέλουν λίγο μέλι.
Ερχόμαστε κάτω στη γη σας και αρχίζουμε να ψάχνουμε. Πολλές φορές, είμαστε τυχεροί και βρίσκουμε μια γυναίκα και έναν άντρα που μας θέλει.
Ρωτάμε: Θες λίγο μέλι;
Κι αυτοί απαντάνε: Ναι! Θέλουμε πολύ να έχουμε λίγο μέλι.
Τότε, δίνουμε το βάζο με το μέλι κι αυτοί μας δίνουν για αντίδωρο ένα σώμα.
Και γινόμαστε κι εμείς άνθρωποι! Γινόμαστε παιδιά!
Δεν μου είπες...
Θες λίγο μέλι;
Κάποιοι, βέβαια, δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Μόλις πάρουν το μέλι, ψάχνουν στις τσέπες να βρουν λεφτά να μας πληρώσουν. Μα που να μας βρουν;
Και μετά, όταν γεννηθούμε και γίνουμε παιδιά, νομίζουν ότι αυτοί μας έφτιαξαν, ότι είμαστε δημιούργημά τους.
Κάποιοι από αυτούς κρατάνε το μέλι και το απολαμβάνουν με αγάπη. Κι έτσι, παρόλο που νιώθουν ότι είμαστε κτήμα τους, μας συμπεριφέρονται αρκετά καλά.
Κάποιοι άλλοι που πήραν το μέλι επειδή μας λυπήθηκαν ή επειδή ήθελαν απλά να το αγοράσουν, το αφήνουν εκεί στο πάνω ράφι της αποθήκης, χωρίς καν να το αγγίξουν. Και ξεχνάνε ότι στα παιδιά πρέπει να συμπεριφέρονται πάντα γλυκά και τρυφερά.
Είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που λαχταρούν το μέλι μας. Μόλις το πάρουν στα χέρια τους, αρχίζουν να το δοκιμάζουν και δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά τους. Τα πρόσωπά τους φωτίζονται. Τα μαλλιά τους γίνονται λαμπερά. Τα μάτια τους, τα πιο γλυκά του κόσμου.
Το ξέρεις, όμως, ότι υπάρχουν κι εκείνοι που μπορούν να δουν; Μπορούν να αναγνωρίσουν το αγγελάκι στο πρόσωπο του βρέφους που κρατάνε στα χέρια τους. Και είναι πολύ συγκινημένοι. Ξέρουν ότι το βρέφος είναι δικό τους, χωρίς να είναι κτήμα τους. Είναι μικρό και ανυπεράσπιστο και θα το βοηθήσουν και θα το μεγαλώσουν χωρίς να παραπονεθούν. Γιατί να παραπονεθούν για μια ευλογία που τους χαρίστηκε τόσο απλά, όπως θα τους χάριζε κάποιος ένα βάζο μέλι; Μια ευλογία που θα τους κάνει να δέχονται, να κατανοούν, να σέβονται. Να δουν πέρα από τον εγωισμό και το προσωπικό τους συμφέρον.
Δεν μου απάντησες ακόμα...
Θες λίγο μέλι;

Venus

Venus, ancient Italian goddess associated with cultivated fields and gardens and later identified by the Romans with the Greek goddess of love, Aphrodite.

Venus had no worship in Rome in early times, as the scholar Marcus Terentius Varro (116–27 bce) shows, attesting that he could find no mention of her name in old records. This is corroborated by the absence of any festival for her in the oldest Roman calendar and by her lack of a flamen (special priest). Her cult among the Latins, however, seems to be immemorial, for she had apparently at least two ancient temples, one at Lavinium, the other at Ardea, at which festivals of the Latin cities were held. Hence, it was no long step to bring her to Rome, apparently from Ardea itself. But how she came to be identified with so important a deity as Aphrodite remains a puzzle.

That Venus’s identification with Aphrodite took place fairly early is certain. A contributory reason for it is perhaps the date (August 19) of the foundation of one of her Roman temples. August 19 is the Vinalia Rustica, a festival of Jupiter. Hence, he and Venus came to be associated, and this facilitated their equation, as father and daughter, with the Greek deities Zeus and Aphrodite. She was, therefore, also a daughter of Dione, was the wife of Vulcan, and was the mother of Cupid. In myth and legend she was famous for her romantic intrigues and affairs with both gods and mortals, and she became associated with many aspects, both positive and negative, of femininity. As Venus Verticordia, she was charged with the protection of chastity in women and girls. But the most important cause of the identification was the reception into Rome of the famous cult of Venus Erycina—i.e., of Aphrodite of Eryx (Erice) in Sicily—this cult itself resulting from the identification of an Oriental mother-goddess with the Greek deity. This reception took place during and shortly after the Second Punic War. A temple was dedicated to Venus Erycina on the Capitol in 215 bce and a second outside the Colline gate in 181 bce. The latter developed in a way reminiscent of the temple at Eryx with its harlots, becoming the place of worship of Roman courtesans, hence the title of dies meretricum (“prostitutes’ day”) attached to April 23, the day of its foundation.

The importance of the worship of Venus-Aphrodite was increased by the political ambitions of the gens Iulia, the clan of Julius Caesar and, by adoption, of Augustus. They claimed descent from Iulus, the son of Aeneas; Aeneas was the alleged founder of the temple of Eryx and, in some legends, of the city of Rome also. From the time of Homer onward, he was made the son of Aphrodite, so that his descent gave the Iulii divine origin. Others than the Iulii sought to connect themselves with a deity grown so popular and important, notably Gnaeus Pompeius, the triumvir. He dedicated a temple to Venus as Victrix (“Bringer of Victory”) in 55 bce. Julius Caesar’s own temple (46 bce), however, was dedicated to Venus Genetrix, and as Genetrix (“Begetting Mother”) she was best known until the death of Nero in 68 ce. Despite the extinction of the Julio-Claudian line, she remained popular, even with the emperors; Hadrian completed a temple of Venus at Rome in 135 ce.

As a native Italian deity, Venus had no myths of her own. She therefore took over those of Aphrodite and, through her, became identified with various foreign goddesses. The most noteworthy result of this development is perhaps the acquisition by the planet Venus of that name. The planet was at first the star of the Babylonian goddess Ishtar and thence of Aphrodite. Because of her association with love and with feminine beauty, the goddess Venus has been a favourite subject in art since ancient times; notable representations include the statue known as the Venus de Milo (c. 150 bce) and Sandro Botticelli’s painting The Birth of Venus (c. 1485).

(Source Encyclopedia Britannica)

Ηλύσια Πεδία (Μυθολογία)

Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.

Μυθολογία

Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.

Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά Μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική.

Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, ο Κρόνος βασίλευε εκεί έχοντας βασίλισσα την Ρέα.

Οι αναφορές για τα Ηλύσια Πεδία στην αρχαία γραμματεία μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ είναι σπανιότατες. Στο Thesaurus Linguae Graecae (TLG) εμφανίζονται μόνο δύο: Υπάρχει μία στην Οδύσσεια (Οδ 4.556) και μία αναφορά του Αριστοτέλη στο ίδιο χωρίο του Ομήρου.

Πηγή Βικιπαίδεια

Αρμονία (Μυθολογία)

Στην ελληνική μυθολογία η Αρμονία ήταν κόρη δύο θεών, κατά τη Θεογονία του Ησιόδου: του Άρεως και της Αφροδίτης και αδελφή του Φόβου και του Δείμου. Παντρεύτηκε τον βασιλιά των Θηβών Κάδμο (Αισχύλου Επτά επί Θήβας, στ. 105, 140, και Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου Γ 4, 2). Οι περισσότερες από τις θηβαϊκές γενεαλογίες σχετίζονται με αυτό το βασιλικό ζεύγος, και όλες οι μεγάλες οικογένειες των Θηβών ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από αυτούς. Ακόμα και οι Αμαζόνες σύμφωνα με μία παράδοση ήταν κόρες της Αρμονίας. Ωστόσο, κατά μία άλλη εκδοχή, η Αρμονία ήταν κόρη του Δία και της Ηλέκτρας, και καταγόταν από τη Σαμοθράκη, από όπου είχε απαχθεί από τον Κάδμο. Αυτή την εκδοχή ασπάζεται ο Απολλώνιος ο Ρόδιος (Α 916).

Στους γάμους της Αρμονίας ήταν παρόντες όλοι οι θεοί και οι θεές, που κατέβηκαν από την κορυφή του Ολύμπου, με πλούσια και θαυμαστά δώρα, ενώ οι Μούσες τραγούδησαν τον ύμνο του υμεναίου. Παιδιά του Κάδμου και της Αρμονίας ήταν η Σεμέλη (μητέρα του θεού Διονύσου), η Ινώ (μητέρα του Μελικέρτη), η Αυτονόη (μητέρα του Ακταίωνα), η Αγαύη (μητέρα του Πενθέα και ο Πολύδωρος, πατέρας του Λαβδάκου, που έγινε πρόγονος του Οιδίποδα.

Κάποτε, ο Κάδμος και η Αρμονία εγκατέλειψαν τη Βοιωτία, αφήνοντας στον θρόνο τον εγγονό τους Πενθέα, και πήγαν να περάσουν τα ύστερά τους κοντά στους Ιλλυριούς. Στο τέλος της ζωής τους και οι δυο τους μεταμορφώθηκαν σε δράκοντες και μεταφέρθηκαν από τον Δία στα Ηλύσια Πεδία (Πίνδαρος, Ολυμπιόνικοι Β 78). Κοινό γνώρισμα της θηβαϊκής και της σαμοθρακικής παραλλαγής του μύθου της Αρμονίας είναι το ότι η Αρμονία φέρεται ως σύζυγος του Κάδμου.
Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα γαμήλια δώρα των θεών προς την Αρμονία: τα σπουδαιότερα δύο ήταν η εσθήτα και το περιδέραιο. Η εσθήτα πιστευόταν ότι ήταν δώρο της Αφροδίτης ή της Αθηνάς, υφασμένο από τις Χάριτες. Το περιδέραιο ήταν δώρο του θεού Ηφαίστου. Αλλά και τα δύο δώρα στάθηκαν μοιραία αργότερα, για κάποιους από τους απογόνους της Αρμονίας (βλ. Αλκμαίων, Αμφιάραος).
Σύμφωνα με άλλη παράδοση, αμφότερα ήταν δώρα του ίδιου του Κάδμου προς τη σύζυγό του, θεϊκής προελεύσεως βέβαια: ο Κάδμος τα διατηρούσε από την Ευρώπη, στην οποία τα είχε χαρίσει ο Δίας. Σε μια τρίτη παράδοση, η εσθήτα της Αρμονίας ήταν δημιούργημα της Αθηνάς και του Ηφαίστου ποτισμένο με δηλητήριο. Ο λόγος ήταν ότι οι δύο θεοί μισούσαν την Αρμονία ως καρπό της μοιχείας της Αφροδίτης με τον Άρη (η Αφροδίτη ήταν σύζυγος του Ηφαίστου).

Πηγή Βικιπαίδεια

Το παραμύθι της Σταχτοπούτας..

Η Σταχτοπούτα είναι ένα κλασικό παραμύθι που αφηγείται τις περιπέτειες μιας κοπέλας, που την κακομεταχειρίζονται η κακιά μητριά της και οι αδερφές της. Συγγραφέας της Σταχτοπούτας θεωρείται ο Σαρλ Περώ, ωστόσο υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία παρόμοιων ιστοριών σε κινεζικά χειρόγραφα που χρονολογούνται από το 850 μ.Χ., και μια έκδοση του μύθου από την αρχαία Αίγυπτο.

Το κεντρικό πρόσωπο του παραμυθιού είναι η Σταχτοπούτα (Cendrillon στο πρωτότυπο του Περώ), κόρη ενός πλούσιου εμπόρου. Η μητριά της και οι ετεροθαλείς αδελφές της υποβιβάζουν την Σταχτοπούτα σε ρόλο υπηρέτριάς τους, ενώ αυτές χαίρονται όλα τα πλούτη του εμπόρου, και την αναγκάζουν να κοιμάται στις στάχτες του τζακιού, απ' όπου και το όνομα Σταχτοπούτα. Κάποιο βράδυ, την επισκέπτεται η νεράϊδα-νονά της και της δίνει ένα φόρεμα, μια άμαξα κι ένα ζευγάρι γυάλινα γοβάκια, προκειμένου να πάει στον χορό του Πρίγκιπα. Ο πρίγκιπας εντυπωσιάζεται και την επόμενη μέρα, όταν η άγνωστη εμφανίζεται πάλι στο παλάτι. Καθώς δεν ξέρει τίποτα γι' αυτήν, αποφασίζει να τη βρει χρησιμοποιώντας το γοβάκι που άφησε στις σκάλες φεύγοντας, βάζοντας τις γυναίκες της περιοχής να το δοκιμάσουν για να δει σε ποια ταιριάζει. Οι αδελφές της προσπαθούν με κόπους και βάσανα να φορέσουν το γοβάκι, προκειμένου να κερδίσουν τον πρίγκιπα, μάταια όμως, καθώς ταιριάζει μόνο στην Σταχτοπούτα, την οποία και παντρεύεται ο πρίγκιπας.

Το παραμύθι έχει γνωρίσει αρκετές παραλλαγές, που διαφέρουν σε ορισμένες λεπτομέρειες της πλοκής. Έχει διασκευαστεί σε μπαλέτο από τον Σεργκέι Προκόφιεφ και τον Γιόχαν Στράους και αρκετές φορές σε όπερα από τον Ροσσίνι και άλλους συνθέτες. Έχουν γυριστεί επίσης αρκετές ταινίες βασισμένες στην ιστορία, με πιο γνωστή διασκευή αυτή του Ουώλτ Ντίσνεϊ.

Η Εκδοχή των Γκριμ

Στην μεταγενέστερη εκδοχή των αδελφών Γκριμ, ο ρόλος της νεράιδας-νονάς αντικαθίσταται από το περιστέρι που μένει στο δέντρίλι δίπλα από τον τάφο της μητέρας της Σταχτοπούτας. Το περιστέρι έχει έναν σημαντικό ρόλο σε όλη την ιστορία, διότι βοηθά την Σταχτοπούτα να καθαρίσει τις φακές έτσι ώστε να πάει στον χορό, της δίνει το φόρεμα και τα γοβάκια. Όταν ο πρίγκιπας πάει να δοκιμάσει στην μια αδερφή το γοβάκι, αυτή παρακινούμενη απ' την μητριά, κόβει το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της και το πόδι της χωράει στο γοβάκι. Ο πρίγκιπας νομίζει πως αυτή είναι η κοπέλα που έψαχνε, την ανεβάζει στο άλογο του και ξεκινάνε για το παλάτι, όμως τα περιστέρια στα δέντρα του φωνάζουν να κοιτάξει το γοβάκι που είναι μουσκεμένο από το αίμα του ακρωτηριασμένου δαχτύλου. Ο πρίγκιπας καταλαβαίνει την πλεκτάνη και επιστρέφει την αδερφή σπίτι της. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την δεύτερη αδερφή, με την διαφορά ότι εκείνη κόβει την φτέρνα της. Το περιστέρι τον οδηγεί στον περιστερώνα, όπου είχαν κλειδώσει την Σταχτοπούτα. Επίσης, η κολοκύθα/άμαξα, τα ποντίκια/άλογα, ο αρουραίος/αμαξάς και οι σαύρες/ακόλουθοι δεν υπάρχουν στην εκδοχή αυτή. Μια άλλη καινοτομία των Γκριμ είναι η αύξηση του χορού από έναν σε τρεις. Τις δύο πρώτες νύχτες, η Σταχτοπούτα φορά ένα ασημοκέντητο φόρεμα, ενώ στην τρίτη ένα χρυσό. Οι αδελφοί Γκριμ αναφέρουν ότι ο λόγος που ξεχάστηκε το γοβάκι είναι επειδή κόλλησε στην πίσσα που είχε διατάξει να βάλουν ο πρίγκιπας για να μη μπορέσει να φύγει η Σταχτοπούτα.

(Πηγή Βικιπαίδεια)

Cinderella (Disney character)

Cinderella is a fictional character who appears in Walt Disney Pictures' 12th animated feature film Cinderella (1950) and its sequels Cinderella II: Dreams Come True (2002) and Cinderella III: A Twist in Time (2007). In the original film, Cinderella is voiced by American singer and actress Ilene Woods. For the sequels and subsequent film and television appearances, Woods was replaced by American actresses Jennifer Hale and Tami Tappan, who provide the character's speaking and singing voices respectively.

In the wake of her father's untimely demise, Cinderella is left in the unfortunate care of her cruel stepmother and jealous stepsisters, who constantly mistreat her, forcing Cinderella to work as a domestic servant. When Prince Charming holds a ball, Cinderella, aided by her kind Fairy Godmother and equipped with a beautiful ballgown and a unique pair of glass slippers, attends, only to have to leave at 12 Midnight, when the Fairy Godmother's spell is broken (Including Cinderella's ball gown turning back into pink & white rags).

Reception towards Cinderella has been generally negative, with film critics describing the character as much too passive, boring and one-dimensional, additionally admitting to finding the film's supporting characters more intriguing. Woods' vocal performance, however, has been lauded. Unaffected by her unfavorable reception, Cinderella has nonetheless become one of the most famous and recognizable princesses of all-time. With her iconic glass footwear, ballgown, hairstyle and transformation, one of the first on-screen makeovers of its kind, the character has been established as a fashion icon, receiving accolades and recognition from InStyle, Entertainment Weekly, Glamour and Oprah.com, as well as footwear designer and fashion icon Christian Louboutin himself, who in 2012 designed and released a shoe based on Cinderella's.

(Source Wikipedia)

The Snow White Fairytale..

At the beginning of the story, a queen sits sewing at an open window during a winter snowfall when she pricks her finger with her needle, causing three drops of red blood to drip onto the freshly fallen white snow on the black windowsill. Admiring the beauty of the resulting color combination, she says to herself, "Oh how I wish that I had a daughter that had skin as white as snow, lips as red as blood, and hair as black as ebony." Soon after that, the Queen gives birth to a baby girl who is as white as snow, as red as blood and has hair as black as ebony. They name her 'Snow White,' but sadly, the Queen dies after giving birth to her.

After a year has passed, the King takes a new wife, who is beautiful but also unutterably wicked and vain. The new queen possesses a magic mirror which she asks every morning, "Magic mirror in my hand, who is the fairest in the land?" The mirror always replies, "My queen, you are the fairest in the land." The Queen is always pleased with that because the magic mirror never lies. But when Snow White reaches the age of seven, she becomes more beautiful each day and even more beautiful than the Queen, and when the Queen asks her mirror, it responds, "My queen, you are the fairest here so true. But Snow White is a thousand times more beautiful than you."

This gives the queen a great shock. She becomes yellow and green with envy and from that hour on, her heart turns against Snow White, and she hates her more and more each day. Envy and pride, like ill weeds, grow in her heart taller every day, until she has no peace day or night. Eventually, the Queen orders a huntsman to take Snow White into the deepest woods to be killed. As proof that Snow White is dead, the Queen demands that he return with her lungs and liver. The huntsman takes Snow White into the forest. After raising his knife, he finds himself unable to kill her as she sobs heavily and begs him: "Oh, dear huntsman, don't kill me! Leave me with my life; I will run into the forest and never come back!" The huntsman leaves her behind alive, convinced that the girl would be eaten by some wild animal. He instead brings the Queen the lungs and liver of a young boar, which is prepared by the cook and eaten by the Queen.

After wandering through the forest for days, Snow White discovers a tiny cottage belonging to a group of seven dwarfs. Since no one is at home, she eats some of the tiny meals, drinks some of their wine and then tests all the beds. Finally the last bed is comfortable enough for her and she falls asleep. When the seven dwarfs return home, they immediately become aware that someone sneaked in secretly, because everything in their home is in disorder. During their loud discussion about who sneaked in, they discover the sleeping Snow White. The girl wakes up and explains to them what happened and the dwarfs take pity on her, saying: "If you will keep house for us, and cook, make beds, wash, sew, and knit, and keep everything clean and orderly, then you can stay with us, and you shall have everything that you want." They warn her to be careful when alone at home and to let no one in when they are away delving in the mountains.

Meanwhile, the Queen asks her mirror once again: "Magic mirror in my hand, who is the fairest in the land?" The mirror replies: "My queen, you are the fairest here so true. But Snow White beyond the mountains at the seven dwarfs is a thousand times more beautiful than you." The Queen is horrified to learn that the huntsman has betrayed her and that Snow White is still alive. She keeps thinking about how to get rid of Snow White, then she disguises herself as an old peddler. The Queen then walks to the cottage of the dwarfs and offers her colorful, silky laced bodices and convinces the girl to take the most beautiful bodice as a present. Then the Queen laces it so tightly that Snow White faints, causing the Queen to leave her for dead. But the dwarfs return just in time, and Snow White revives when the dwarfs loosen the laces.

The next morning the Queen consults her mirror anew and the mirror reveals Snow White's survival. Now infuriated, the Queen dresses as a comb seller and convinces Snow White to take a beautiful comb as a present. She brushes Snow White's hair with a poisoned comb, and the girl faints again, but she is again revived by the dwarfs. And the next morning the mirror tells the Queen that Snow White is still "a thousand times more beautiful." Now the Queen nearly has a heart attack in shock and rage. As a third and last attempt to rid herself of Snow White, she secretly consults the darkest magic and makes a poisoned apple, and in the disguise of a farmer's wife, she offers it to Snow White. The girl is at first hesitant to accept it, so the Queen cuts the apple in half, eating the white (harmless) half and giving the red (poisoned) half to Snow White. The girl eagerly takes a bite and falls into a state of suspended animation, causing the Queen to triumph. This time the dwarfs are unable to revive the girl because they cannot find the source of Snow White's poor health, and assuming that she is dead, they place her in a glass coffin.

Time passes and a prince traveling through the land sees Snow White. He strides to her coffin and, enchanted by her beauty, instantly falls in love with her. The dwarfs succumb to his entreaties to let him have the coffin, and as his servants carry the coffin away, they stumble on some roots. The tremor caused by the stumbling causes the piece of poisoned apple to dislodge from Snow White's throat, awakening her. The Prince then declares his love for her, and soon a wedding is planned. The couple invite every queen and king to come to the wedding party, including Snow White's stepmother. Meanwhile the Queen, still believing that Snow White is dead, again asks her magical mirror who is the fairest in the land. The mirror says: "You, my queen, are fair so true. But the young Queen is a thousand times fairer than you."

Appalled, in disbelief, and with her heart full of fear and doubts, the Queen is at first hesitant to accept the invitation, but she eventually decides to go. Not knowing that this new queen was indeed her stepdaughter, she arrives at the wedding, and her heart fills with the deepest of dread when she realizes the truth. As a punishment for her attempted murders, a pair of glowing-hot iron shoes are brought forth with tongs and placed before the Queen. She is forced to step into the burning shoes and to dance until she drops dead.

(Source Wikipedia)

The Elysium Movie of Hollywood!

In 2154, a minute number of people reside on a luxurious space habitat called Elysium and the vast majority on an overpopulated and devastated Earth. While those on Earth are policed by ruthless robots, Elysium's citizens live in absolute comfort and regularly use medical devices called Med-Bays to cure any disease and injury.
Max Da Costa (Matt Damon), a former car thief and parolee, lives in the ruins of Los Angeles and works at an assembly line for Armadyne Corp, a company which supplies Elysian weaponry as well as the robots which police Earth. After being accidentally lethally poisoned by radiation, Max has only five days to live. Meanwhile, when a caravan of illegal immigrants from Earth attempts to reach Elysium and its Med-Bays, Elysian Secretary of Defense Delacourt (Jodie Foster) orders a sleeper agent, Kruger (Sharlto Copley), to shoot down the shuttles. Elysian President Patel (Faran Tahir) reprimands her and dismisses Kruger from service. Delacourt, vowing to protect Elysium and her own power, bargains with Armadyne CEO John Carlyle (William Fichtner) to create a program that can override Elysium's computer core to give her the Presidency. Carlyle neurally stores the program for transport to Elysium and encrypts it with a lethal denial system.
Max knows his only chance for survival is a Med-Bay and seeks help from a smuggler named Spider (Wagner Moura) and his friend Julio (Diego Luna). Spider agrees to get Max to Elysium if he steals financial information from Carlyle. To assist him, Spider's doctors link a powered exoskeleton to Max. Max, Julio and a team of Spider's men intercept Carlyle's ship, and Max downloads the program to his suit's neural implant, but realises that the encryption makes it unusable. Delacourt secretly deploys Kruger to rescue Carlyle and recover the program. In the ensuing firefight, Carlyle and most of Max's allies are killed, while Max himself is wounded. He heads to the house of his childhood friend Frey (Alice Braga), whose daughter Matilda has leukemia. Frey begs Max to take Matilda to Elysium so that she can be cured, but Max refuses. While Kruger hunts for Max, Delacourt orders an airspace lockdown over Los Angeles to buy enough time to recover Carlyle's program.
When Max returns to Spider, they realize that the program can be used to make all Earth residents Elysian citizens, but they can't leave the surface of Earth due to the lockdown. Instead, Max bargains with Kruger to be taken to Elysium, not knowing Kruger has Frey and Matilda held hostage. During the journey, a fight ensues and Kruger is horribly injured by a grenade blast. After Kruger's ship crashes on Elysium, Max, Frey and Matilda are arrested and taken to Delacourt, who orders the download of the program despite the fact that it will kill Max.
Having been healed by a Med-Bay, Kruger kills Delacourt after being chastised for his recklessness and plans to steal the program for himself to rule Elysium, and his men kill most of Elysium's leaders. Meanwhile, having escaped his confinement, Max realises that Med-Bays only work for Elysian citizens and resolves to use Carlyle's program to give everyone citizenship. He heads for Elysium's core but is ambushed by Kruger, now donning an exoskeleton superior to Max's. In the ensuing fight, Max manages to disable Kruger's suit but Kruger tethers himself to Max's suit and arms a grenade with the intent of killing both of them. Max rips off the tether and hurls Kruger over a ledge to his death.
Spider and Max reach Elysium's computer core where Spider realizes that the program's activation will kill Max. Max personally activates the program, having spoken a last time with Frey via radio. As Max dies, Elysium's computer core reboots and registers every Earth resident as an Elysian citizen. President Patel arrives with security but the robots refuse to arrest Spider whom they recognise as an Elysian. Matilda is cured by a Med-Bay, and Elysium's computer dispatches a fleet of medical ships to Earth to begin medical treatment of the new Elysian citizens.
(Source Wikipedia)

Νυχτερινές Επισκέψεις, Εσωθέατρο

 

 

 

 

Με τα μάτια του σκηνοθέτη

Αυτός ο Γερμανοελβετός συγγραφέας, γνήσιο τέκνο του Γερμανικού εξπρεσιονισμού καταφέρνει με αυτό το συγκλονιστικό μονόπρακτο να μας μεταφέρει σε ένα σκοτεινό κόσμο γεμάτο βία, απειλή, ειρωνεία και απέχθεια βάζοντας να συγκρούονται με μοναδικά ευρηματικό τρόπο το πνεύμα με το σκότος, η ανθρωπιά με την απέχθεια, το δράμα με την κωμωδία. Οι δύο ήρωες του Ντύρενματ αντιπροσωπεύουν τις δύο πλευρές του Ανθρώπου, του Καλού και του Κακού. Το σύστημα που πάντα καταδυναστεύει ανάλογα με τις συγκυρίες τον ανυπεράσπιστο πολίτη και τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Έτσι, η σύγκρουση των δύο ηρώων είναι μια σύγκρουση που παίρνει τη μορφή αλληγορίας υποδηλώνοντας ότι όταν το σύστημα, το κατεστημένο λειτουργεί ανεξέλεγκτα στήνει πάντα αγχόνες, μαχαίρια, κρεμάλες και κάθε λογής φονικά εργαλεία. Το πνεύμα πάντα, όσο κι αν αγωνίζεται, δεν μπορεί μόνο του να βγει νικητής μπροστά στη βία και στον τρόμο. Ο συγγραφέας κρούει τον κώδωνα και μας λέει έμμεσα ότι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου είναι η έγκαιρη γνώση και αντίσταση κατά της βίας και του τρόμου.

Περιέργως και το μονόπρακτο του Γκούντμαν «Η σκόνη του δρόμου» κινείται στα ίδια μήκη κύματος. Μόνο που εδώ οι ήρωες του έργου, το ζευγάρι που έχει καταχραστεί τα χρήματα, έχουν εντελώς αλλοτριωθεί και προσπαθούν με κάθε ψεύτικη δικαιολογία να αρνηθούν την πράξη τους. Την στρεβλωμένη συνείδησή τους θα την μεταστρέψει με δεξιοτεχνία ένας νυχτερινός επισκέπτης που με καθαρό πειστικό τρόπο και λόγο θα τους αναγκάσει να βγάλουν από τα βάθη της ψυχής τους τον καλό τους εαυτό και να δεχτούν στο τέλος το «έγκλημα» τους. Τα χρήματα που έχουν καταχραστεί θα τα επιστρέψουν στον δικαιούχο και μάλιστα με τόκο. Η εξιλέωσή τους θα τους επαναφέρει στον κόσμο της χαράς και της συμπόνιας.

Δύο μονόπρακτα λοιπόν, με πολύ χιούμορ, συγκίνηση αλλά και καλό θέατρο. Το ΕσωΘέατρο ξεκινάει με καλή πυξίδα και προοπτική.

Γιάννης Μόρτζος

Η παράσταση

Το ΕσωΘέατρο ανέβασε από τον Δεκέμβριο του 2005 μέχρι και τον Μάρτιο του 2006, την παράσταση «Νυχτερινές Επισκέψεις», παρουσιάζοντας τα μονόπρακτα:

    «Η σκόνη του δρόμου» του Kenneth Goodman και

    την τραγική κωμωδία «Νυχτερινή συνομιλία με ένα απεχθές πρόσωπο» του Friedrich Durrenmatt.

Ο Γιάννης Μόρτζος υπέγραψε την σκηνοθεσία και έστησε μία ιδιαίτερα ατμοσφαιρική παράσταση, επιμελούμενος προσωπικά και τους φωτισμούς.

    Τους ρόλους ενσάρκωσαν οι Τάσος Προύσαλης, Στέργιος Ιωάννου και Ανδριανή Δαμιανού.

    Τα σκηνικά και τα κοστούμια σχεδίασε ο Κοσμάς Πανωρίδης,

    ενώ η μετάφραση των έργων ήταν της Ναταλίας Τζήμα.

    Τη μουσική επιμελήθηκε η Χρύσα Διαμαντάκη, η οποία εκτέλεσε και χρέη βοηθού σκηνοθέτη.

Stand Up Guys by Al Pacino!

Stand Up Guys is a 2012 American crime comedy film directed by Fisher Stevens and starring Al Pacino, Christopher Walken, and Alan Arkin. The film was released in North America on February 1, 2013.

Plot

Released from prison after serving 28 years, Val (Al Pacino) reunites with his old friend and partner Doc (Christopher Walken). Doc has been ordered by crime boss Claphands (Mark Margolis) to kill Val as soon as he gets out.

One of the first things Val wants is to visit a local brothel, which is run by Wendy (Lucy Punch). After Val is unable to perform, he and Doc break into a drugstore where Val consumes a larger dose of Viagra than what is prescribed. After a return to the brothel, Val tells Doc that he's ready to party. They go to a club, where Val shares an intimate dance with a younger woman.

After snorting some pills, Val passes out, so Doc contemplates killing him then and there. Instead he takes Val to a hospital where the head nurse is Nina (Julianna Margulies), their old friend Hirsch's (Alan Arkin) daughter. After this, they go to a local diner where Val correctly guesses that Doc is to kill him. Doc says he's been given until 10AM to do the job, or else he will be killed as well.

Val breaks into a black Dodge Challenger SRT8, and they go to get Hirsch, who had once been their getaway driver. Hirsch gets behind the wheel and almost immediately into a highway chase with the police. Asked what he wants to do next, Hirsch chooses the brothel, since he hasn't slept with anyone since his wife.

After they leave, the three men hear sounds coming from the Challenger's trunk. In it, they find a naked Sylvia (Vanessa Ferlito), who was kidnapped by men who abused her, then threw her into the trunk. Sylvia tells them where the kidnappers are. Val and Doc go there, then shoot a couple of them. After tying everyone up, Sylvia comes in with a baseball bat, whereupon Doc and Val leave her to her revenge.

Back at the car, Doc and Val find that Hirsch has died. They break the news to Nina, who helps the two bury her father at the cemetery.

Doc and Val return to a diner, where the young waitress (who waits on them several times) is revealed to be Doc's granddaughter Alex (Addison Timlin), who adores Doc but has no clue who he is. Doc makes a phone call to Claphands, begging him to show Val mercy, since he has only a few years left. Claphands reveals that he knows about Alex, and that he will hurt her if Doc doesn't complete the job.

Doc writes a letter to Alex, puts his home keys inside the envelope, then pins it to the wall of the diner. Walking down the street at sunrise, Val spots a church and he goes inside to give a priest his confession. Next, they break into a tailor shop, where they try on suits. Two thugs working for Claphands interrupt them, pestering Doc to get the job done. Doc and Val shoot them both.

Alex goes to Doc's apartment. The phone rings. It's Doc and he asks what she thinks of his paintings of sunrises. When he was painting, Doc says, he was thinking of her. A shoebox in the closet is filled with cash. The rent has been paid in advance for a year. He tells Alex that he loves her and hangs up.

Strolling down to Claphands' warehouse, Doc and Val draw their pistols and open fire. They gun down the doorman. A firefight commences, during which Doc and Val kill all of Claphands' remaining men. The camera pans above the building as Claphands runs out of ammunition. The sky turns into one of Doc's sunrise paintings.

Αρχαίο Ελληνικό Μυστηριακό Θέατρο, Εσωθέατρο

Ο συμβατικός χώρος που αποκαλείται αρχαίο ελληνικό θέατρο και η ορχήστρα του, δεν είναι τόπος προσποίησης μιας πραγματικότητας, μιας παραποιημένης αντιγραφής ζωής, αλλά ο τόπος όπου η ίδια η ζωή βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ενσαρκώνει την «εσωτερική» αλήθεια της, θεατρική αδεία, πέρα από περιορισμούς χώρου και χρόνου. Το θέατρο μπορεί να είναι δημιουργία ανθρώπινη που πραγματεύεται πρόσωπα και τη συμβατική τους δράση στο χωρογίγνεσθαι, όμως το πνεύμα του είναι απόλυτα μεταφυσικό γιατί ξεφεύγει από τα ανθρώπινα στενά μέτρα, θεάται τους ανώτερους κόσμους και επιστρέφει πίσω στη ζωή για να δώσει με εμπιστευτικό τρόπο, τις ιδέες του Δικαίου, του Ωραίου και του Αληθινού. Αυτή είναι η φύση του θεάτρου, εκείνου που αποκαλούμε μυστηριακό, του θεάτρου εκείνου που αναδύεται από τα μυστήρια που ετελούντο στην ιερή πόλη της Ελευσίνας.
Ακολουθώντας τη φυσική διάρθρωση του Σύμπαντος, που είναι ταυτόχρονα ένα και τριπλό, το αρχαίο δράμα χωρίστηκε σε τραγωδία, σατυρικό δράμα και κωμωδία.
Στη τραγωδία, οι Θεοί και η μοίρα κατευθύνουν τους ανθρώπους και με τη σειρά τους πάλι αυτοί, καθυποτάσσονται στη Δίκη, κάτω απ’ το νόμο της οποίας κάθε δράση προκαλεί αντίδραση, σύμφωνα με τους αναπόφευκτους συμπαντικούς νόμους. Η ανεξέλεγκτη χρήση της ελευθερίας και η άλογη δράση οδηγούν στην αμαρτία της υπερβολής, στην ύβρη. Μόλις συμβεί η ύβρις, ακολουθεί η Νέμεσις. Έτσι, από τη πλοκή –που εμπλέκει όχι μόνο τους ήρωες αλλά και τους γύρω τους, ακόμα και ολόκληρη την πόλη- οδηγούμαστε στην κορύφωση, στην οριακή δηλαδή εκείνη κατάσταση όπου τα τραγικά γεγονότα έρχονται μοιραία, όμως μετά επέρχεται η λύση, η κάθαρση, η τελική λύτρωση.
Κατά τον Αριστοτέλη το τραγικό αποδίδεται σ’ αυτό το στοιχείο, που μέσα από το φόβο και το έλεος, εξαγνίζει τις ψυχές των παθόντων. Ο τραγικός φόβος, δεν είναι το αίσθημα που νιώθουμε μπροστά στη παρουσία ενός συνήθους κινδύνου αλλά η υποψία πως τα ανθρώπινα πάθη ενδέχεται να διαταράξουν την κοσμική τάξη και να διασαλέψουν την Αρμονία, με ότι αυτό συνεπάγεται.
 Η κωμωδία απ’ την άλλη, ως αντίθετος πόλος της τραγικής κατάστασης, παρουσιάζει την εξωτερική όψη της ζωής, η οποία βρίσκεται πέρα απ’ τα βάσανα που προκαλεί η ενασχόληση με την αυτογνωσία και την πνευματική άσκηση. Οι ήρωές της, ζουν στη φύση, ζυμώνονται με το χώμα της γης κι αυτή τους ανταμείβει με λογής λογής καλούδια, όπως σκόρδα,  ψωμί, κρασί και λάδι. Έτσι, ευγνώμονες γεμάτοι ευτυχία γλεντούν, μεθούν και χορεύουν ενώ οι Θεοί πάντα παρόντες, παρακολουθούν με συγκατάβαση και ανάλαφρη διάθεση.
Το μυστηριακό θέατρο μέσα απ’ τις μορφές του, προβάλλει την θέα όχι μόνο του χονδροειδούς φυσικού κόσμου αλλά και των πιο λεπτοφυών και ως εκ τούτου, έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Ειδικά, η τραγωδία έχει σκοπό να παρασύρει τον θεατή μέσα στη δράση, ενσωματώνοντας τον στο έργο, σα να είναι ένας ακόμα ηθοποιός ή τουλάχιστον κάποιος που συμμετέχει ενεργά, παρακινούμενος απ’ τα ίδια τα γεγονότα. Το ιδανικό αυτού του είδους θεάτρου είναι να βγει ο θεατής διαφορετικός απ’ ότι μπήκε. Πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για «αλχημικό» θέατρο, αφού κατ’ ουσίαν αυτό που επιχειρείται είναι μια  μετάλλαξη, μετουσίωση των θεατών.
Η τραγωδία που το όνομά της προέρχεται από τις λέξεις τράγος και ωδή, το άσμα του τράγου, δηλαδή του Πανός, πηγάζει με άμεσο τρόπο από αφηγήσεις που σχετίζονται με τον Διόνυσο-Βάκχο. Το τραγικό έργο λοιπόν είναι βαθύτατα θρησκευτικό. Άλλωστε η τραγωδία δεν εμφανίζεται ξαφνικά αλλά ως εξέλιξη τελετουργικών δρώμενων, που ήδη υπήρχαν από παλιά, ίσως και προ τεσσάρων χιλιετών, σε όλο τον Ελλαδικό χώρο.
Βέβαια καθώς η σωζόμενη αρχαία ελληνική γραμματεία δεν αποτελεί παρά μικρό μέρος, σπάραγμα του συνόλου, αγνοούμε πολλά πράγματα σχετικά με την απαρχή της τραγωδίας και τη σχέση της με τα μυστήρια. Έτσι, δεν γνωρίζουμε ούτε πότε ούτε πως κάποια τελετουργικά μυστικής προέλευσης έγιναν προσιτά με τη μορφή παράστασης σε μη μυημένους.  Φαίνεται πάντως ότι το αρχικό σκηνικό ήταν τα δάση, τα βουνά, τα σπήλαια και οι βράχοι που προσέφεραν φυσικές πέτρινες κερκίδες στους θεατές-κοινωνούς των ιεροτελεστιών. Αυτοί οι φυσικοί χώροι αξιοποιήθηκαν για να ενισχύσουν το πνευματικό αποτέλεσμα του λόγου, του χορού και του τραγουδιού, των υποκριτών-σατύρων.
Ο Θέσπις είναι αυτός που εισάγει τη δράση στα μέχρι τότε δρώμενα, καθιερώνοντας ένα διάλογο μεταξύ ενός υποκριτή και του χορού, ο οποίος χορεύοντας τελετουργικά, τραγουδούσε μπροστά στο βωμό, μπροστά στο ξόανο του Θεού. Στη συνέχεια, η δράση έγινε πιο σύνθετη. Αυξήθηκε ο αριθμός των υποκριτών και υιοθετήθηκαν προσωπεία μέσα από τα οποία αποκτούσε αλλόκοσμη χροιά και δυνάμωνε ο ήχος της ανθρώπινης φωνής. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ειδικά κοστούμια, διάφορα μηχανικά σκηνικά, κόθορνοι και ξυλοπόδαρα που έδιναν στο σύνολο την εικόνα μιας μεγαλειώδους παράστασης, ικανής να ενθουσιάσει και να διδάξει το κοινό που παρακολουθούσε.
Το αρχαίο λοιπόν ελληνικό θέατρο, με προεξάρχουσα την τραγωδία, αγγίζει τον πυρήνα της ύπαρξης μας και έχει όχι μόνο φόρμα τελετουργική και ύφος και δομή μυστηριακή αλλά τόσο αφετηρία όσο και σκοπό μυστηριακό και εσωτερικό.

The Da Vinci Code

In Paris, Jacques Sauniere is pursued through the Louvre's Grand Gallery by albino monk Silas (Paul Bettany), demanding the Priory's clef de voute or "keystone." Sauniere confesses the keystone is kept in the sacristy of Church of Saint-Sulpice "beneath the Rose" before Silas shoots him. At the American University of Paris, Robert Langdon, a symbologist who is a guest lecturer on symbols and the sacred feminine, is summoned to the Louvre to view the crime scene. He discovers the dying Sauniere has created an intricate display using black light ink and his own body and blood. Captain Bezu Fache (Jean Reno) asks him for his interpretation of the puzzling scene.
Silas calls a mysterious man known as "The Teacher", revealing that he has killed all four protectors of the keystone and that all confirmed the same location. He dons a metal cilice on his thigh and proceeds to flagellate himself with a whip for the sins of murder. Facilitated by Bishop Manuel Aringarosa, Silas then travels to Saint-Sulpice and is admitted by an elderly nun; left alone, he excavates beneath the floor of the church to find a stone saying only JOB 38:11. He confronts the nun, who quotes the passage: "Hitherto shalt thou come, but no further." Realizing that he has been deceived, Silas is enraged and kills the nun.
Sophie Neveu, a cryptologist with the French police, enters the Louvre as well and slips Langdon a message which leads him to the bathroom. There, Sophie meets him and tells him that he is being tracked, a GPS tracking dot has been (unknown by him) slipped into his jacket and that he is a primary suspect in the murder case because of a line of text found by the corpse ("P.S. find Robert Langdon"). Sophie however, believes that Sauniere, who is revealed to be her grandfather, wanted to pass a hidden message on to her (Princesse Sophie, P.S., was the nickname he used for her), and that he had wanted to bring Langdon into the equation so that he could help her crack the code.
Buying some time by throwing the tracking device into the back of a truck, the pair begin exploring the Louvre, finding more anagram messages that Sauniere had left behind. Many of these relate to Leonardo da Vinci's art, and the pair find a key with a Fleur-de-lis behind Madonna of the Rocks. Langdon deduces from this that Sauniere was a member of the Priory of Sion, a secret society associated with the Knights Templar.
Pursued by the French police and cut off from the United States Embassy, the pair escape to the Bois de Boulogne where Langdon closely inspects the key. He notices an inscription on the side - an address. The address directs them to the Depository Bank of Zurich where the key is used for a safety deposit box.
In the bank, they find Sauniere's deposit box and open it using the 10 digit Fibonacci numbers in order (1123581321). Inside the box, they find a rosewood container, which contains a cryptex: a cylindrical container with five alphabetical dials which must be arranged in the correct sequence to spell out a 5-letter code word, in order to open and access the papyrus message inside. Using force to open the cryptex would break a vial of vinegar inside, which would dissolve the papyrus and destroy the message.
Unfortunately, the police are called by a security guard and they are forced to leave. The bank manager, Andre Vernet, assists them in escaping by taking them as passengers in an armoured van to escape the routine checks of the police. In the back of the truck Langdon and Neveu have a lengthy discussion about the cryptex and Neveu says that her grandfather often played games with her involving cryptexes. Langdon says that the cryptex might hold valuable information or another clue about what they are trying to discover. Eventually, they come to a sudden stop and Vernet forces them at gunpoint to give him the cryptex. Langdon tricks Vernet and disarms him and he and Sophie escape with the cryptex in their hands.
Langdon suggests that they visit his friend, Leigh Teabing (Ian McKellen), for assistance to opening the cryptex. Leigh Teabing turns out to be an enthusiastic seeker of the Holy Grail, which he believes is not actually a cup but instead Mary Magdalene. Mary was pregnant at the time of Christ's crucifixion, and Teabing tells Sophie that the Priory of Sion was formed to protect the descendants of Jesus. Jacques Sauniere was believed to be a part of this society and Teabing suspects that he was training Sophie to join it also. Silas, meanwhile, breaks into Teabing's mansion and attempts to steal the cryptex. Teabing uses his cane to knock Silas out and they escape again, taking the butler, Remy Jean, and Silas with them. The group escapes in Teabing's plane, following the next clue to London. Fache learns of their destination, and alerts the London Metropolitan Police to apprehend them at the airport. But Teabing manages to slip the party past the police with a trick of misdirection.
The small pyramid beneath the Inverse Glass Pyramid removed from underneath, revealing that there is no chamber as shown in the film's closing scene.
Teabing leads Langdon and Neveu to the Temple Church in London, which is shown to be a red herring. Silas is freed by Remy Jean, who is revealed to be a follower of The Teacher as well. The two take Teabing hostage, and Silas, believing Remy to be The Teacher, holes up in an Opus Dei safehouse. Remy is killed by the mysterious man after deceiving Silas. Silas accidentally shoots Aringaros and commits suicide. Aringarosa is taken to the hospital and apprehended by Fache.
Langdon is betrayed by Teabing, who is revealed to be the true Teacher. He escapes with the Cryptex, and attempts to find the next clue at Isaac Newton's tomb in Westminster Abbey, as Newton was another member of the Priory. Langdon and Neveau catch up with him, and chase him into the nearby chapter house. Teabing explained that he wanted to find Mary Magdalene's remains to prove he was correct about the Holy Grail and threatens to shoot Sophie if Langdon does not open the cryptex. Langdon throws the cryptex into the air, and Teabing fumbles and destroys it.
Distraught at not receiving the code, Teabing is arrested, but Langdon had cracked the code ('Apple', a reference to Newton) and removed the clue from the cryptex before destroying it. Using the clue, they travel to Rosslyn Chapel in Scotland where Magdalene's remains had previously been hidden. The remains had since been moved, but they meet other members of the secret organization that protected her. Sophie is actually Magdalene's descendant and therefore is the current living descendant of Jesus Christ. They vow to keep her safe before going their separate ways. In Paris, Langdon accidentally cuts himself while shaving and the line of blood on the sink reminds him of the Rose Line. He follows the Rose Line and finds the location of the Holy Grail, buried under the pyramid in the Louvre. Langdon then kneels above Mary Magdalene's tomb as the Knights Templar did before him.
(from Wikipedia)

Victor Hugo's Passion for Greatness!

Some authors we love for the beauty of their texts. This is the purest sort of reader-writer relationship, the closest to perfection. Other writers leave their imprint on us because of their life stories, their passion for writing, or their place in history. For me, Victor Hugo belongs to that second group. In my youth i knew him as a novelist, as the author of Les Miserables. I loved him for the way he conveyed the chemistry of great cities, the high drama of their streets, and for the way he could show the logic by which two entirely unrelated things could happen in a city at the same time (as Parisians are attacking one another's barricades in 1832, we have the sound of billiards coming from two streets away). He influenced Dostoyevsky; when i was young, and wedded to a melodramatic vision of cities as dark and dirty places where the poor and defeated congregate, he influenced me too. When i grew a bit older, Hugo's voice began to annoy me; I found it pompous, affected, ostentatious, and artificial. In his historical novel Ninenty-Three, he spends a great many annoying pages describing a loose cannon rolling back and forth on a ship in a storm. When he took Faulkner to task for being influenced by Hugo, Nabokov offered a cruel example: "L'homme regardait le gibet, le gibet regardait l'homme." What has influenced me the most - and disturbed me most about Hugo's life - was his use of emotion (in the negative sense of this romantic world!) to confect greatness through rhetoric and high drama. All French intellectuals, from Zola to Sartre, owe a debt to Hugo and his passion for greatness; his concept of the politically engaged writer as champion of truth and justice has exerted a deep influence on world literature. Overly aware of his passion for greatness - and mindful of the fact that he had achieved it - Hugo became a living symbol of his ideal, thereby turning himself into a statue. His self-conscious moral and political gestures gave him an artificial air, and that cannot help but make a reader uneasy. In his discussion of "Shakespeare's genius," Hugo himself said that the enemy of greatness was falseness. In spite of all his posturing, Hugo's triumphant return from political exile endowed him with a certain authenticity, as did his flair for public speaking, and his heroes live on in Europe's - and the world's - imagination. Perhaps this is simply because France and French literature were for so long at the forefront of civilization. Once upon a time, and no matter how nationalistic they were, France's writers spoke not just to France but to all of humanity. But it's not that way today. Perhaps that is why France's continuing affection for this strangest of great authors speaks above all of nostalgia for her lost days of glory.

Orhan Pamuk: Others Colours, ESSAYS AND A STORY, Writings on Life, Art, Books and Cities.

Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες!

Σήμερα αγαπητοί μου φίλοι αγόρασα αυτό το επιτραπέζιο παιχνίδι. Όπως και στο διάσημο βιβλίο του Ιουλίου Βερν, οι παίκτες είναι μέλη μίας λέσχης στο Λονδίνο στις αρχές του 20ού αιώνα, οι οποίοι έβαλαν στοίχημα για ένα ταξίδι γύρω από τον κόσμο: ο παίκτης που θα μπορέσει να το ολοκληρώσει σε λιγότερες από 80 ημέρες, θα κερδίσει το στοίχημα αλλά και το θαυμασμό των συντρόφων του. Για να τα καταφέρουν, οι παίκτες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν μεταφορικά μέσα όπως τραίνα και πλοία, καθώς μετακινούνται από μέρος σε μέρος. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, θα έχουν τη δυνατότητα να επιταχύνουν τους ρυθμούς τους χρησιμοποιώντας αερόστατα και ελέφαντες. Και αυτό είναι απαραίτητο, γιατί ο χρόνος είναι πολύτιμος και κάθε μέρα που χάνεται μπορεί να οδηγήσει στην ήττα! Ο πρώτος παίκτης που θα φτάσει στο Λονδίνο θα είναι...ο νικητής του στοιχήματος αλλά και του παιχνιδιού. Το παιχνίδι περιλαμβάνει 1 ταμπλό, 60 κάρτες ταξιδιού, 15 κάρτες γεγονότων, 6 φιγούρες, 1 φιγούρα ντετέκτιβ, 6 δείκτες χρόνου, 6 κάρτες πονταρίσματος, 24 χρυσά νομίσματα, 18 μάρκες προνομίων, 1 δείκτη πρώτου παίκτη, 1 ζάρι και ένα βιβλίο κανόνων. Πόσο όμορφη είναι η υδρόγειος! Έχω μία "ξύλινη" στη βιβλιοθήκη μου!

Η μικρή Άρκτος.

Σήμερα αγαπητοί μου φίλοι θα ταξιδέψουμε με το πλοίο των ονείρων μου. Το έχω ονομάσει "η μικρή Άρκτος". Ανεβαίνω σε αυτό τα βράδια, όταν κοιμάμαι στην αγκαλιά του Μορφέα. Κάθε βράδυ το βλέπω φωτισμένο να ταξιδεύει στον ωκεανό, αλλά και με δεκάδες ξωτικά μέσα σε αυτό. Είναι αυτά τα υπερφυσικά πλάσματα των λαϊκών δοξασιών, που κατοικούν μέσα στο πλοίo και θέλουν να με ταξιδέψουν μέσα στις χώρες του φανταστικού. Στο πλοίο αυτό η θάλασσα αποκαλύπτει την ιστορία της. Τα βάθη των ωκεανών γίνονται οι πύλες για κόσμους αλλιώτικους και ζεστούς. Κανένας δε φοβάται εκεί. Η πιο υπέροχη και γλυκιά μελωδία σε δελεάζει να την ακολουθήσεις καθώς ταξιδεύεις. Στο πλοίο αυτό μαζί με τα ξωτικά είναι και τα "τολμηρά παιδιά". Κατοικούν σε ψηλά βουνά με έλατα, αλλά με συντροφεύουν συνεχώς όταν κοιμάμαι. Το πλοίο ταξιδεύει μέσα στο φανταστικό, συναντώντας συνεχώς νέους, άγνωστους κόσμους, κάθε ένας από τους οποίους υπακούει στους δικούς του κανόνες και νόμους. Τα τολμηρά παιδιά διηγούνται συνεχώς ιστορίες, με βάση τις οποίες το πλοίο τοποθετείται μέσα στο χώρο και το χρόνο.

Έτσι λοιπόν με παίρνει ο ύπνος και στη συνέχεια βρίσκομαι μέσα στο πλοίο με τα τολμηρά παιδιά να μου χαμογελούν. Τα ξωτικά αναλαμβάνουν να μας μεταφέρουν στην υπερφυσική διάσταση, στην οποία όλοι εσείς γίνεστε επιβάτες. Έτσι τα τολμηρά παιδιά αποφασίζουν να ταξιδέψουν στην πύλη του φανταστικού, "...part of the ship, part of the crew, part of the ship, part of the crew...". Στη χώρα αυτή απλώνονται κανάλια και αποικίες, στις οποίες γενναίοι άνθρωποι γράφουνε ιστορίες σε βιβλία, από προσωπικά βιώματα. Κάθε ένας από αυτούς διαθέτει την προσωπική του βίβλο και με την φιλοξενία του και την αγάπη του σε καλεί να μπεις στον κόσμο αυτό. Οι εντυπώσεις και οι αναμνήσεις είναι δικές σας. Είστε ελεύθεροι να ταξιδέψετε και να ζήσετε τις καλύτερες στιγμές σας, που θα είναι ανεπανάληπτες και θα διαρκέσουν όσο θέλετε εσείς. Στο ταξίδι αυτό διαλέγετε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει επιστροφή. Η ιστορία της μικρής Άρκτου!

Ένας θρύλος!

Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μία μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρει. Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι. Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξή του. Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για ν' ακούσει κι ο Θεός χαμογελάει στους ουρανούς Του. Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο... Ή, τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος.