Κείμενο από το βιβλίο Σταγόνες Στιγμής της Όλγας Ρουβήμ
Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Δειλά ξεπροβάλλει το φεγγάρι από το μακρινό λόφο. Με κρυφοκοιτάζει. Σαν να θέλει να μου κάνει έκπληξη, αυτό σκέφτηκα. Μα μόλις δω το χρώμα του καλύτερα, καταλαβαίνω ότι απλά ντρέπεται. Πόσο κοκκίνισε! Τι υπέροχο χρώμα!
Κάνω πως δεν το βλέπω κι αυτό ξεθαρρεύει και ανεβαίνει πιο ψηλά. Του κλείνω το μάτι, σταματώ ό,τι κάνω και του αφιερώνομαι. Κάθομαι στο πεζούλι, ανάμεσα στη νερατζιά και τη μανταρινιά. Μερικά κλαδιά φαίνεται αναρωτήθηκαν για το άρωμα των μαλλιών μου και τα πήραν με τα δάκτυλά τους. Τα ξεμπλέκω προσεκτικά και κοιτάζουμε μαζί το φεγγάρι. Φαίνεται πως και τα δέντρα χαίρονται απόψε!
Η πανσέληνος του Αυγούστου! Με λαχτάρα την περίμενα. Είναι η πιο όμορφη της χρονιάς! Κοιτάζω το φεγγάρι και το καμαρώνω. Όμορφο το συναίσθημα της σιγουριάς. Να ξέρεις ότι και φέτος θα είναι όμορφο, όπως ήταν και πέρσι, όπως ήταν και πριν χίλια χρόνια, όπως θα 'ναι και του χρόνου και σ' έναν αιώνα από σήμερα.
Κάθομαι άνετα και το παρατηρώ. Φαίνεται τόσο κοντά μου. Σε μια στιγμή, ξεχνιέμαι κι απλώνω τα χέρια να το φτάσω. Στ' αλήθεια νόμιζα ότι μπορούσα να το αγκαλιάσω. Θα το 'θελα πολύ!
Αν είχε σχήμα και χρώμα η αγάπη, θα ήταν έτσι!
Ένα φεγγάρι, ολοστρόγγυλο, σφαιρικό! Μ' ένα χρώμα που δεν είναι ούτε κόκκινο, ούτε κίτρινο, ούτε πορτοκαλί. Με μία μορφή που μοιάζει σε πρόσωπο με μελαγχολικά μάτια και ευτυχισμένο χαμόγελο. Μ' ένα δέρμα που σου στέλνει τη ζεστασιά του, χωρίς να σε αγγίζει.
Να σου πω ένα μυστικό; Ήθελα να νιώσω μόνο δική μου την αγάπη του φεγγαριού απόψε. Μα δεν την άντεξα! Είναι τόση πολλή, που δεν χωρά σε καμιά μοναξιά, όσο απέραντη κι αν είναι. Έτσι, άρχισα να τη σκορπώ, να τη μοιράζομαι, να την πολλαπλασιάζω. Με λόγια, χάδια, αγκαλιές, μηνύματα σε κινητά κι ευχές. Να σκεφτείς ότι άφησα για λίγο την ομορφιά της αποψινής νύχτας κι έτρεξα στον υπολογιστή μου για να τη μοιραστώ και μαζί σου. Ναι, μην απορείς! Μ' εσένα που θα μπεις στον κόπο να διαβάσεις το κείμενό μου. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή απόψε, αν κοιτάξεις στον ουρανό, θα δεις το φεγγάρι και θα νιώσεις την αγάπη που φέρνει. Ίσως νιώσεις και τη δική μου καρδιά να χτυπά, σαν μια άγνωστη, κρυφή μελωδία που το μυαλό δεν μπορεί να καθορίσει.
Σε αφήνω τώρα, πάω να χαρώ τη φεγγαράδα, πριν περάσει η νύχτα. Θέλω να νιώσω ακόμα λίγο την αγάπη που δίνεται σ' εμάς απλόχερα.
Εύχομαι κάποτε η καρδιά μου να πάρει μόνιμα το χρώμα του φεγγαριού και να μοιάσω με τη φύση.
Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Δειλά ξεπροβάλλει το φεγγάρι από το μακρινό λόφο. Με κρυφοκοιτάζει. Σαν να θέλει να μου κάνει έκπληξη, αυτό σκέφτηκα. Μα μόλις δω το χρώμα του καλύτερα, καταλαβαίνω ότι απλά ντρέπεται. Πόσο κοκκίνισε! Τι υπέροχο χρώμα!
Κάνω πως δεν το βλέπω κι αυτό ξεθαρρεύει και ανεβαίνει πιο ψηλά. Του κλείνω το μάτι, σταματώ ό,τι κάνω και του αφιερώνομαι. Κάθομαι στο πεζούλι, ανάμεσα στη νερατζιά και τη μανταρινιά. Μερικά κλαδιά φαίνεται αναρωτήθηκαν για το άρωμα των μαλλιών μου και τα πήραν με τα δάκτυλά τους. Τα ξεμπλέκω προσεκτικά και κοιτάζουμε μαζί το φεγγάρι. Φαίνεται πως και τα δέντρα χαίρονται απόψε!
Η πανσέληνος του Αυγούστου! Με λαχτάρα την περίμενα. Είναι η πιο όμορφη της χρονιάς! Κοιτάζω το φεγγάρι και το καμαρώνω. Όμορφο το συναίσθημα της σιγουριάς. Να ξέρεις ότι και φέτος θα είναι όμορφο, όπως ήταν και πέρσι, όπως ήταν και πριν χίλια χρόνια, όπως θα 'ναι και του χρόνου και σ' έναν αιώνα από σήμερα.
Κάθομαι άνετα και το παρατηρώ. Φαίνεται τόσο κοντά μου. Σε μια στιγμή, ξεχνιέμαι κι απλώνω τα χέρια να το φτάσω. Στ' αλήθεια νόμιζα ότι μπορούσα να το αγκαλιάσω. Θα το 'θελα πολύ!
Αν είχε σχήμα και χρώμα η αγάπη, θα ήταν έτσι!
Ένα φεγγάρι, ολοστρόγγυλο, σφαιρικό! Μ' ένα χρώμα που δεν είναι ούτε κόκκινο, ούτε κίτρινο, ούτε πορτοκαλί. Με μία μορφή που μοιάζει σε πρόσωπο με μελαγχολικά μάτια και ευτυχισμένο χαμόγελο. Μ' ένα δέρμα που σου στέλνει τη ζεστασιά του, χωρίς να σε αγγίζει.
Να σου πω ένα μυστικό; Ήθελα να νιώσω μόνο δική μου την αγάπη του φεγγαριού απόψε. Μα δεν την άντεξα! Είναι τόση πολλή, που δεν χωρά σε καμιά μοναξιά, όσο απέραντη κι αν είναι. Έτσι, άρχισα να τη σκορπώ, να τη μοιράζομαι, να την πολλαπλασιάζω. Με λόγια, χάδια, αγκαλιές, μηνύματα σε κινητά κι ευχές. Να σκεφτείς ότι άφησα για λίγο την ομορφιά της αποψινής νύχτας κι έτρεξα στον υπολογιστή μου για να τη μοιραστώ και μαζί σου. Ναι, μην απορείς! Μ' εσένα που θα μπεις στον κόπο να διαβάσεις το κείμενό μου. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή απόψε, αν κοιτάξεις στον ουρανό, θα δεις το φεγγάρι και θα νιώσεις την αγάπη που φέρνει. Ίσως νιώσεις και τη δική μου καρδιά να χτυπά, σαν μια άγνωστη, κρυφή μελωδία που το μυαλό δεν μπορεί να καθορίσει.
Σε αφήνω τώρα, πάω να χαρώ τη φεγγαράδα, πριν περάσει η νύχτα. Θέλω να νιώσω ακόμα λίγο την αγάπη που δίνεται σ' εμάς απλόχερα.
Εύχομαι κάποτε η καρδιά μου να πάρει μόνιμα το χρώμα του φεγγαριού και να μοιάσω με τη φύση.
No comments:
Post a Comment