Showing posts with label Fantasy. Show all posts
Showing posts with label Fantasy. Show all posts

Sunday, August 31, 2014

Venus

Venus, ancient Italian goddess associated with cultivated fields and gardens and later identified by the Romans with the Greek goddess of love, Aphrodite.

Venus had no worship in Rome in early times, as the scholar Marcus Terentius Varro (116–27 bce) shows, attesting that he could find no mention of her name in old records. This is corroborated by the absence of any festival for her in the oldest Roman calendar and by her lack of a flamen (special priest). Her cult among the Latins, however, seems to be immemorial, for she had apparently at least two ancient temples, one at Lavinium, the other at Ardea, at which festivals of the Latin cities were held. Hence, it was no long step to bring her to Rome, apparently from Ardea itself. But how she came to be identified with so important a deity as Aphrodite remains a puzzle.

That Venus’s identification with Aphrodite took place fairly early is certain. A contributory reason for it is perhaps the date (August 19) of the foundation of one of her Roman temples. August 19 is the Vinalia Rustica, a festival of Jupiter. Hence, he and Venus came to be associated, and this facilitated their equation, as father and daughter, with the Greek deities Zeus and Aphrodite. She was, therefore, also a daughter of Dione, was the wife of Vulcan, and was the mother of Cupid. In myth and legend she was famous for her romantic intrigues and affairs with both gods and mortals, and she became associated with many aspects, both positive and negative, of femininity. As Venus Verticordia, she was charged with the protection of chastity in women and girls. But the most important cause of the identification was the reception into Rome of the famous cult of Venus Erycina—i.e., of Aphrodite of Eryx (Erice) in Sicily—this cult itself resulting from the identification of an Oriental mother-goddess with the Greek deity. This reception took place during and shortly after the Second Punic War. A temple was dedicated to Venus Erycina on the Capitol in 215 bce and a second outside the Colline gate in 181 bce. The latter developed in a way reminiscent of the temple at Eryx with its harlots, becoming the place of worship of Roman courtesans, hence the title of dies meretricum (“prostitutes’ day”) attached to April 23, the day of its foundation.

The importance of the worship of Venus-Aphrodite was increased by the political ambitions of the gens Iulia, the clan of Julius Caesar and, by adoption, of Augustus. They claimed descent from Iulus, the son of Aeneas; Aeneas was the alleged founder of the temple of Eryx and, in some legends, of the city of Rome also. From the time of Homer onward, he was made the son of Aphrodite, so that his descent gave the Iulii divine origin. Others than the Iulii sought to connect themselves with a deity grown so popular and important, notably Gnaeus Pompeius, the triumvir. He dedicated a temple to Venus as Victrix (“Bringer of Victory”) in 55 bce. Julius Caesar’s own temple (46 bce), however, was dedicated to Venus Genetrix, and as Genetrix (“Begetting Mother”) she was best known until the death of Nero in 68 ce. Despite the extinction of the Julio-Claudian line, she remained popular, even with the emperors; Hadrian completed a temple of Venus at Rome in 135 ce.

As a native Italian deity, Venus had no myths of her own. She therefore took over those of Aphrodite and, through her, became identified with various foreign goddesses. The most noteworthy result of this development is perhaps the acquisition by the planet Venus of that name. The planet was at first the star of the Babylonian goddess Ishtar and thence of Aphrodite. Because of her association with love and with feminine beauty, the goddess Venus has been a favourite subject in art since ancient times; notable representations include the statue known as the Venus de Milo (c. 150 bce) and Sandro Botticelli’s painting The Birth of Venus (c. 1485).

(Source Encyclopedia Britannica)

Wednesday, August 27, 2014

Ηλύσια Πεδία (Μυθολογία)

Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.

Μυθολογία

Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.

Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά Μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική.

Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, ο Κρόνος βασίλευε εκεί έχοντας βασίλισσα την Ρέα.

Οι αναφορές για τα Ηλύσια Πεδία στην αρχαία γραμματεία μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ είναι σπανιότατες. Στο Thesaurus Linguae Graecae (TLG) εμφανίζονται μόνο δύο: Υπάρχει μία στην Οδύσσεια (Οδ 4.556) και μία αναφορά του Αριστοτέλη στο ίδιο χωρίο του Ομήρου.

Πηγή Βικιπαίδεια

Αρμονία (Μυθολογία)

Στην ελληνική μυθολογία η Αρμονία ήταν κόρη δύο θεών, κατά τη Θεογονία του Ησιόδου: του Άρεως και της Αφροδίτης και αδελφή του Φόβου και του Δείμου. Παντρεύτηκε τον βασιλιά των Θηβών Κάδμο (Αισχύλου Επτά επί Θήβας, στ. 105, 140, και Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου Γ 4, 2). Οι περισσότερες από τις θηβαϊκές γενεαλογίες σχετίζονται με αυτό το βασιλικό ζεύγος, και όλες οι μεγάλες οικογένειες των Θηβών ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από αυτούς. Ακόμα και οι Αμαζόνες σύμφωνα με μία παράδοση ήταν κόρες της Αρμονίας. Ωστόσο, κατά μία άλλη εκδοχή, η Αρμονία ήταν κόρη του Δία και της Ηλέκτρας, και καταγόταν από τη Σαμοθράκη, από όπου είχε απαχθεί από τον Κάδμο. Αυτή την εκδοχή ασπάζεται ο Απολλώνιος ο Ρόδιος (Α 916).

Στους γάμους της Αρμονίας ήταν παρόντες όλοι οι θεοί και οι θεές, που κατέβηκαν από την κορυφή του Ολύμπου, με πλούσια και θαυμαστά δώρα, ενώ οι Μούσες τραγούδησαν τον ύμνο του υμεναίου. Παιδιά του Κάδμου και της Αρμονίας ήταν η Σεμέλη (μητέρα του θεού Διονύσου), η Ινώ (μητέρα του Μελικέρτη), η Αυτονόη (μητέρα του Ακταίωνα), η Αγαύη (μητέρα του Πενθέα και ο Πολύδωρος, πατέρας του Λαβδάκου, που έγινε πρόγονος του Οιδίποδα.

Κάποτε, ο Κάδμος και η Αρμονία εγκατέλειψαν τη Βοιωτία, αφήνοντας στον θρόνο τον εγγονό τους Πενθέα, και πήγαν να περάσουν τα ύστερά τους κοντά στους Ιλλυριούς. Στο τέλος της ζωής τους και οι δυο τους μεταμορφώθηκαν σε δράκοντες και μεταφέρθηκαν από τον Δία στα Ηλύσια Πεδία (Πίνδαρος, Ολυμπιόνικοι Β 78). Κοινό γνώρισμα της θηβαϊκής και της σαμοθρακικής παραλλαγής του μύθου της Αρμονίας είναι το ότι η Αρμονία φέρεται ως σύζυγος του Κάδμου.
Ιδιαίτερη σημασία έχουν τα γαμήλια δώρα των θεών προς την Αρμονία: τα σπουδαιότερα δύο ήταν η εσθήτα και το περιδέραιο. Η εσθήτα πιστευόταν ότι ήταν δώρο της Αφροδίτης ή της Αθηνάς, υφασμένο από τις Χάριτες. Το περιδέραιο ήταν δώρο του θεού Ηφαίστου. Αλλά και τα δύο δώρα στάθηκαν μοιραία αργότερα, για κάποιους από τους απογόνους της Αρμονίας (βλ. Αλκμαίων, Αμφιάραος).
Σύμφωνα με άλλη παράδοση, αμφότερα ήταν δώρα του ίδιου του Κάδμου προς τη σύζυγό του, θεϊκής προελεύσεως βέβαια: ο Κάδμος τα διατηρούσε από την Ευρώπη, στην οποία τα είχε χαρίσει ο Δίας. Σε μια τρίτη παράδοση, η εσθήτα της Αρμονίας ήταν δημιούργημα της Αθηνάς και του Ηφαίστου ποτισμένο με δηλητήριο. Ο λόγος ήταν ότι οι δύο θεοί μισούσαν την Αρμονία ως καρπό της μοιχείας της Αφροδίτης με τον Άρη (η Αφροδίτη ήταν σύζυγος του Ηφαίστου).

Πηγή Βικιπαίδεια

Wednesday, May 30, 2007

Η μικρή Άρκτος.

Σήμερα αγαπητοί μου φίλοι θα ταξιδέψουμε με το πλοίο των ονείρων μου. Το έχω ονομάσει "η μικρή Άρκτος". Ανεβαίνω σε αυτό τα βράδια, όταν κοιμάμαι στην αγκαλιά του Μορφέα. Κάθε βράδυ το βλέπω φωτισμένο να ταξιδεύει στον ωκεανό, αλλά και με δεκάδες ξωτικά μέσα σε αυτό. Είναι αυτά τα υπερφυσικά πλάσματα των λαϊκών δοξασιών, που κατοικούν μέσα στο πλοίo και θέλουν να με ταξιδέψουν μέσα στις χώρες του φανταστικού. Στο πλοίο αυτό η θάλασσα αποκαλύπτει την ιστορία της. Τα βάθη των ωκεανών γίνονται οι πύλες για κόσμους αλλιώτικους και ζεστούς. Κανένας δε φοβάται εκεί. Η πιο υπέροχη και γλυκιά μελωδία σε δελεάζει να την ακολουθήσεις καθώς ταξιδεύεις. Στο πλοίο αυτό μαζί με τα ξωτικά είναι και τα "τολμηρά παιδιά". Κατοικούν σε ψηλά βουνά με έλατα, αλλά με συντροφεύουν συνεχώς όταν κοιμάμαι. Το πλοίο ταξιδεύει μέσα στο φανταστικό, συναντώντας συνεχώς νέους, άγνωστους κόσμους, κάθε ένας από τους οποίους υπακούει στους δικούς του κανόνες και νόμους. Τα τολμηρά παιδιά διηγούνται συνεχώς ιστορίες, με βάση τις οποίες το πλοίο τοποθετείται μέσα στο χώρο και το χρόνο.
Έτσι λοιπόν με παίρνει ο ύπνος και στη συνέχεια βρίσκομαι μέσα στο πλοίο με τα τολμηρά παιδιά να μου χαμογελούν. Τα ξωτικά αναλαμβάνουν να μας μεταφέρουν στην υπερφυσική διάσταση, στην οποία όλοι εσείς γίνεστε επιβάτες. Έτσι τα τολμηρά παιδιά αποφασίζουν να ταξιδέψουν στην πύλη του φανταστικού, "...part of the ship, part of the crew, part of the ship, part of the crew...". Στη χώρα αυτή απλώνονται κανάλια και αποικίες, στις οποίες γενναίοι άνθρωποι γράφουνε ιστορίες σε βιβλία, από προσωπικά βιώματα. Κάθε ένας από αυτούς διαθέτει την προσωπική του βίβλο και με την φιλοξενία του και την αγάπη του σε καλεί να μπεις στον κόσμο αυτό. Οι εντυπώσεις και οι αναμνήσεις είναι δικές σας. Είστε ελεύθεροι να ταξιδέψετε και να ζήσετε τις καλύτερες στιγμές σας, που θα είναι ανεπανάληπτες και θα διαρκέσουν όσο θέλετε εσείς. Στο ταξίδι αυτό διαλέγετε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει επιστροφή. Η ιστορία της μικρής Άρκτου!