Η μικρή Άρκτος.

Σήμερα αγαπητοί μου φίλοι θα ταξιδέψουμε με το πλοίο των ονείρων μου. Το έχω ονομάσει "η μικρή Άρκτος". Ανεβαίνω σε αυτό τα βράδια, όταν κοιμάμαι στην αγκαλιά του Μορφέα. Κάθε βράδυ το βλέπω φωτισμένο να ταξιδεύει στον ωκεανό, αλλά και με δεκάδες ξωτικά μέσα σε αυτό. Είναι αυτά τα υπερφυσικά πλάσματα των λαϊκών δοξασιών, που κατοικούν μέσα στο πλοίo και θέλουν να με ταξιδέψουν μέσα στις χώρες του φανταστικού. Στο πλοίο αυτό η θάλασσα αποκαλύπτει την ιστορία της. Τα βάθη των ωκεανών γίνονται οι πύλες για κόσμους αλλιώτικους και ζεστούς. Κανένας δε φοβάται εκεί. Η πιο υπέροχη και γλυκιά μελωδία σε δελεάζει να την ακολουθήσεις καθώς ταξιδεύεις. Στο πλοίο αυτό μαζί με τα ξωτικά είναι και τα "τολμηρά παιδιά". Κατοικούν σε ψηλά βουνά με έλατα, αλλά με συντροφεύουν συνεχώς όταν κοιμάμαι. Το πλοίο ταξιδεύει μέσα στο φανταστικό, συναντώντας συνεχώς νέους, άγνωστους κόσμους, κάθε ένας από τους οποίους υπακούει στους δικούς του κανόνες και νόμους. Τα τολμηρά παιδιά διηγούνται συνεχώς ιστορίες, με βάση τις οποίες το πλοίο τοποθετείται μέσα στο χώρο και το χρόνο.

Έτσι λοιπόν με παίρνει ο ύπνος και στη συνέχεια βρίσκομαι μέσα στο πλοίο με τα τολμηρά παιδιά να μου χαμογελούν. Τα ξωτικά αναλαμβάνουν να μας μεταφέρουν στην υπερφυσική διάσταση, στην οποία όλοι εσείς γίνεστε επιβάτες. Έτσι τα τολμηρά παιδιά αποφασίζουν να ταξιδέψουν στην πύλη του φανταστικού, "...part of the ship, part of the crew, part of the ship, part of the crew...". Στη χώρα αυτή απλώνονται κανάλια και αποικίες, στις οποίες γενναίοι άνθρωποι γράφουνε ιστορίες σε βιβλία, από προσωπικά βιώματα. Κάθε ένας από αυτούς διαθέτει την προσωπική του βίβλο και με την φιλοξενία του και την αγάπη του σε καλεί να μπεις στον κόσμο αυτό. Οι εντυπώσεις και οι αναμνήσεις είναι δικές σας. Είστε ελεύθεροι να ταξιδέψετε και να ζήσετε τις καλύτερες στιγμές σας, που θα είναι ανεπανάληπτες και θα διαρκέσουν όσο θέλετε εσείς. Στο ταξίδι αυτό διαλέγετε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει επιστροφή. Η ιστορία της μικρής Άρκτου!

Ένας θρύλος!

Υπάρχει ένας θρύλος για ένα πουλί που κελαηδάει μία μονάχα φορά στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο αγκαθωτό και δεν ησυχάζει αν δεν το βρει. Και τότε, εκεί που κελαηδάει ανάμεσα στα άγρια κλαριά, πάει και καρφώνεται στο πιο μεγάλο, το πιο κοφτερό αγκάθι. Και πεθαίνοντας, υψώνεται πάνω από την αγωνία του, για να ξεπεράσει με το κελάηδημά του τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένα τραγούδι θεσπέσιο, με τίμημα την ίδια την ύπαρξή του. Μα ο κόσμος όλος μένει ασάλευτος για ν' ακούσει κι ο Θεός χαμογελάει στους ουρανούς Του. Γιατί το άριστο αποκτιέται μόνο με μεγάλο πόνο... Ή, τουλάχιστον, έτσι λέει ο θρύλος.

Ένας ανοιξιάτικος περίπατος!

Έχετε σκεφτεί πόσο όμορφα είναι να περπατάς στο βουνό; Άλλοτε ώρες πρωινές, άλλοτε το απόγευμα, στο βουνό του Καρέα υπάρχει ένα μονοπάτι δίπλα από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη. Από το ύψος αυτό βλέπεις την Αθήνα πιάτο, αλλά και τη θάλασσα και το λιμάνι του Πειραιά και το αεροδρόμιο. Ο χώρος είναι εξοχικός και καθημερινά αρκετοί άνθρωποι κάνουν τη βόλτα τους εκεί. Άλλες φορές περπατώντας, άλλες φορές τρέχοντας και κάποιες άλλες φορές ως τουρίστες που θέλουν να δουν την Αθήνα από ψηλά και να εισπνεύσουν καθαρό αέρα! Πηγαίνω κάθε μέρα εκεί γιατί πραγματικά με τονώνει, με ξεκουράζει και με γεμίζει ενέργεια. Τα καλά όνειρα αιχμαλωτίζονται καθώς αφήνεσαι σε οποιαδήποτε σκέψη γύρω από αυτά και οι κακές σκέψεις διώχνονται μακριά, κάτι σαν ονειροπαγίδα. Μα πάνω απόλα αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος, ήρεμος και γεμάτος ζωή. Ψηλά στο βουνό ο πολιτισμός αποκαλύπτεται σαν ένα γενναίο παραμύθι που περιμένει να χωθείς μέσα στις σελίδες του και να το ρουφήξεις. Γιαυτό λοιπόν έγινα ένα με την φύση, τα δέντρα και αυτό το μακρύ χωματόδρομο που περιμένει να τον διασχίσεις και να αποκαλύψεις την ιστορία του. Καλό σας απόγευμα.