Το φεγγάρι του Αυγούστου, από τη συγγραφέα Όλγα Ρουβήμ

Κείμενο από το βιβλίο Σταγόνες Στιγμής της Όλγας Ρουβήμ

Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Δειλά ξεπροβάλλει το φεγγάρι από το μακρινό λόφο. Με κρυφοκοιτάζει. Σαν να θέλει να μου κάνει έκπληξη, αυτό σκέφτηκα. Μα μόλις δω το χρώμα του καλύτερα, καταλαβαίνω ότι απλά ντρέπεται. Πόσο κοκκίνισε! Τι υπέροχο χρώμα!
Κάνω πως δεν το βλέπω κι αυτό ξεθαρρεύει και ανεβαίνει πιο ψηλά. Του κλείνω το μάτι, σταματώ ό,τι κάνω και του αφιερώνομαι. Κάθομαι στο πεζούλι, ανάμεσα στη νερατζιά και τη μανταρινιά. Μερικά κλαδιά φαίνεται αναρωτήθηκαν για το άρωμα των μαλλιών μου και τα πήραν με τα δάκτυλά τους. Τα ξεμπλέκω προσεκτικά και κοιτάζουμε μαζί το φεγγάρι. Φαίνεται πως και τα δέντρα χαίρονται απόψε!
Η πανσέληνος του Αυγούστου! Με λαχτάρα την περίμενα. Είναι η πιο όμορφη της χρονιάς! Κοιτάζω το φεγγάρι και το καμαρώνω. Όμορφο το συναίσθημα της σιγουριάς. Να ξέρεις ότι και φέτος θα είναι όμορφο, όπως ήταν και πέρσι, όπως ήταν και πριν χίλια χρόνια, όπως θα 'ναι και του χρόνου και σ' έναν αιώνα από σήμερα.
Κάθομαι άνετα και το παρατηρώ. Φαίνεται τόσο κοντά μου. Σε μια στιγμή, ξεχνιέμαι κι απλώνω τα χέρια να το φτάσω. Στ' αλήθεια νόμιζα ότι μπορούσα να το αγκαλιάσω. Θα το 'θελα πολύ!
Αν είχε σχήμα και χρώμα η αγάπη, θα ήταν έτσι!
Ένα φεγγάρι, ολοστρόγγυλο, σφαιρικό! Μ' ένα χρώμα που δεν είναι ούτε κόκκινο, ούτε κίτρινο, ούτε πορτοκαλί. Με μία μορφή που μοιάζει σε πρόσωπο με μελαγχολικά μάτια και ευτυχισμένο χαμόγελο. Μ' ένα δέρμα που σου στέλνει τη ζεστασιά του, χωρίς να σε αγγίζει.
Να σου πω ένα μυστικό; Ήθελα να νιώσω μόνο δική μου την αγάπη του φεγγαριού απόψε. Μα δεν την άντεξα! Είναι τόση πολλή, που δεν χωρά σε καμιά μοναξιά, όσο απέραντη κι αν είναι. Έτσι, άρχισα να τη σκορπώ, να τη μοιράζομαι, να την πολλαπλασιάζω. Με λόγια, χάδια, αγκαλιές, μηνύματα σε κινητά κι ευχές. Να σκεφτείς ότι άφησα για λίγο την ομορφιά της αποψινής νύχτας κι έτρεξα στον υπολογιστή μου για να τη μοιραστώ και μαζί σου. Ναι, μην απορείς! Μ' εσένα που θα μπεις στον κόπο να διαβάσεις το κείμενό μου. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή απόψε, αν κοιτάξεις στον ουρανό, θα δεις το φεγγάρι και θα νιώσεις την αγάπη που φέρνει. Ίσως νιώσεις και τη δική μου καρδιά να χτυπά, σαν μια άγνωστη, κρυφή μελωδία που το μυαλό δεν μπορεί να καθορίσει.
Σε αφήνω τώρα, πάω να χαρώ τη φεγγαράδα, πριν περάσει η νύχτα. Θέλω να νιώσω ακόμα λίγο την αγάπη που δίνεται σ' εμάς απλόχερα.
Εύχομαι κάποτε η καρδιά μου να πάρει μόνιμα το χρώμα του φεγγαριού και να μοιάσω με τη φύση.

Θες λίγο μέλι; από τη συγγραφέα Όλγα Ρουβήμ

Κείμενο από το βιβλίο Σταγόνες Στιγμής της Όλγας Ρουβήμ

Θες λίγο μέλι;
Είναι πολύ γλυκό και νόστιμο.
Σ' εσένα μιλάω. Μη με κοιτάς παραξενεμένα.
Ωραία! Ευτυχώς που σταμάτησες να περπατάς και μου δίνεις λίγη σημασία.
Μη με βλέπεις μικρή, ξυπόλητη και μ' ένα άσπρο φορεματάκι. Δεν είμαι ένα αξιολύπητο πλάσμα. Έχω δυνατά χέρια και μπορώ να σηκώσω το μέλι μου.
Ξέρεις, δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου, αν δεν βρω κάποιον που να θέλει να κρατήσει το μέλι μου. Και μαζί κι εμένα.
Δεν το έφτιαξα μόνη μου, όχι. Ούτε τρύγησα κάποιο μελίσσι.
Το φέρνω από πολύ ψηλά. Ο παππούλης μου το έδωσε. Δε θυμάμαι πότε. Έχει πολλά χρόνια. Ίσως δέκα, ίσως χίλια. Δεν τα ξέρω καλά τα μαθηματικά.
Γιατί με κοιτάζεις πάλι απορημένα;
Θα αναρωτιέσαι φαντάζομαι πως με λένε...
Δεν έχω όνομα ακόμα. Μπορείς να μου χαρίσεις εσύ, όμως, αν θέλεις.
Θες λίγο μέλι;
Διστάζεις να απαντήσεις.
Με το δίκιο σου!
Έλα! Κάθισε εδώ στο βράχο και θα σου πω.
Έρχομαι από πολύ ψηλά. Από τη γη όπου ζούνε οι αγέννητοι άγγελοι. Δεν είναι ακριβώς γη σαν τη δική σας. Είναι μαλακιά και βουλιάζουμε μέσα της. Είναι ατέλειωτη. Έχουμε πάντα μαζί μας ένα βάζο με μέλι. Αυτό το βάζο κάποτε μεγαλώνει και αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρκετό για να το χαρίσουμε σε δυο ανθρώπους. Ναι, συνήθως τουλάχιστον δυο. Σε αυτούς που θέλουν λίγο μέλι.
Ερχόμαστε κάτω στη γη σας και αρχίζουμε να ψάχνουμε. Πολλές φορές, είμαστε τυχεροί και βρίσκουμε μια γυναίκα και έναν άντρα που μας θέλει.
Ρωτάμε: Θες λίγο μέλι;
Κι αυτοί απαντάνε: Ναι! Θέλουμε πολύ να έχουμε λίγο μέλι.
Τότε, δίνουμε το βάζο με το μέλι κι αυτοί μας δίνουν για αντίδωρο ένα σώμα.
Και γινόμαστε κι εμείς άνθρωποι! Γινόμαστε παιδιά!
Δεν μου είπες...
Θες λίγο μέλι;
Κάποιοι, βέβαια, δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Μόλις πάρουν το μέλι, ψάχνουν στις τσέπες να βρουν λεφτά να μας πληρώσουν. Μα που να μας βρουν;
Και μετά, όταν γεννηθούμε και γίνουμε παιδιά, νομίζουν ότι αυτοί μας έφτιαξαν, ότι είμαστε δημιούργημά τους.
Κάποιοι από αυτούς κρατάνε το μέλι και το απολαμβάνουν με αγάπη. Κι έτσι, παρόλο που νιώθουν ότι είμαστε κτήμα τους, μας συμπεριφέρονται αρκετά καλά.
Κάποιοι άλλοι που πήραν το μέλι επειδή μας λυπήθηκαν ή επειδή ήθελαν απλά να το αγοράσουν, το αφήνουν εκεί στο πάνω ράφι της αποθήκης, χωρίς καν να το αγγίξουν. Και ξεχνάνε ότι στα παιδιά πρέπει να συμπεριφέρονται πάντα γλυκά και τρυφερά.
Είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που λαχταρούν το μέλι μας. Μόλις το πάρουν στα χέρια τους, αρχίζουν να το δοκιμάζουν και δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά τους. Τα πρόσωπά τους φωτίζονται. Τα μαλλιά τους γίνονται λαμπερά. Τα μάτια τους, τα πιο γλυκά του κόσμου.
Το ξέρεις, όμως, ότι υπάρχουν κι εκείνοι που μπορούν να δουν; Μπορούν να αναγνωρίσουν το αγγελάκι στο πρόσωπο του βρέφους που κρατάνε στα χέρια τους. Και είναι πολύ συγκινημένοι. Ξέρουν ότι το βρέφος είναι δικό τους, χωρίς να είναι κτήμα τους. Είναι μικρό και ανυπεράσπιστο και θα το βοηθήσουν και θα το μεγαλώσουν χωρίς να παραπονεθούν. Γιατί να παραπονεθούν για μια ευλογία που τους χαρίστηκε τόσο απλά, όπως θα τους χάριζε κάποιος ένα βάζο μέλι; Μια ευλογία που θα τους κάνει να δέχονται, να κατανοούν, να σέβονται. Να δουν πέρα από τον εγωισμό και το προσωπικό τους συμφέρον.
Δεν μου απάντησες ακόμα...
Θες λίγο μέλι;