Νυχτερινές Επισκέψεις, Εσωθέατρο

 

 

 

 

Με τα μάτια του σκηνοθέτη

Αυτός ο Γερμανοελβετός συγγραφέας, γνήσιο τέκνο του Γερμανικού εξπρεσιονισμού καταφέρνει με αυτό το συγκλονιστικό μονόπρακτο να μας μεταφέρει σε ένα σκοτεινό κόσμο γεμάτο βία, απειλή, ειρωνεία και απέχθεια βάζοντας να συγκρούονται με μοναδικά ευρηματικό τρόπο το πνεύμα με το σκότος, η ανθρωπιά με την απέχθεια, το δράμα με την κωμωδία. Οι δύο ήρωες του Ντύρενματ αντιπροσωπεύουν τις δύο πλευρές του Ανθρώπου, του Καλού και του Κακού. Το σύστημα που πάντα καταδυναστεύει ανάλογα με τις συγκυρίες τον ανυπεράσπιστο πολίτη και τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Έτσι, η σύγκρουση των δύο ηρώων είναι μια σύγκρουση που παίρνει τη μορφή αλληγορίας υποδηλώνοντας ότι όταν το σύστημα, το κατεστημένο λειτουργεί ανεξέλεγκτα στήνει πάντα αγχόνες, μαχαίρια, κρεμάλες και κάθε λογής φονικά εργαλεία. Το πνεύμα πάντα, όσο κι αν αγωνίζεται, δεν μπορεί μόνο του να βγει νικητής μπροστά στη βία και στον τρόμο. Ο συγγραφέας κρούει τον κώδωνα και μας λέει έμμεσα ότι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου είναι η έγκαιρη γνώση και αντίσταση κατά της βίας και του τρόμου.

Περιέργως και το μονόπρακτο του Γκούντμαν «Η σκόνη του δρόμου» κινείται στα ίδια μήκη κύματος. Μόνο που εδώ οι ήρωες του έργου, το ζευγάρι που έχει καταχραστεί τα χρήματα, έχουν εντελώς αλλοτριωθεί και προσπαθούν με κάθε ψεύτικη δικαιολογία να αρνηθούν την πράξη τους. Την στρεβλωμένη συνείδησή τους θα την μεταστρέψει με δεξιοτεχνία ένας νυχτερινός επισκέπτης που με καθαρό πειστικό τρόπο και λόγο θα τους αναγκάσει να βγάλουν από τα βάθη της ψυχής τους τον καλό τους εαυτό και να δεχτούν στο τέλος το «έγκλημα» τους. Τα χρήματα που έχουν καταχραστεί θα τα επιστρέψουν στον δικαιούχο και μάλιστα με τόκο. Η εξιλέωσή τους θα τους επαναφέρει στον κόσμο της χαράς και της συμπόνιας.

Δύο μονόπρακτα λοιπόν, με πολύ χιούμορ, συγκίνηση αλλά και καλό θέατρο. Το ΕσωΘέατρο ξεκινάει με καλή πυξίδα και προοπτική.

Γιάννης Μόρτζος

Η παράσταση

Το ΕσωΘέατρο ανέβασε από τον Δεκέμβριο του 2005 μέχρι και τον Μάρτιο του 2006, την παράσταση «Νυχτερινές Επισκέψεις», παρουσιάζοντας τα μονόπρακτα:

    «Η σκόνη του δρόμου» του Kenneth Goodman και

    την τραγική κωμωδία «Νυχτερινή συνομιλία με ένα απεχθές πρόσωπο» του Friedrich Durrenmatt.

Ο Γιάννης Μόρτζος υπέγραψε την σκηνοθεσία και έστησε μία ιδιαίτερα ατμοσφαιρική παράσταση, επιμελούμενος προσωπικά και τους φωτισμούς.

    Τους ρόλους ενσάρκωσαν οι Τάσος Προύσαλης, Στέργιος Ιωάννου και Ανδριανή Δαμιανού.

    Τα σκηνικά και τα κοστούμια σχεδίασε ο Κοσμάς Πανωρίδης,

    ενώ η μετάφραση των έργων ήταν της Ναταλίας Τζήμα.

    Τη μουσική επιμελήθηκε η Χρύσα Διαμαντάκη, η οποία εκτέλεσε και χρέη βοηθού σκηνοθέτη.

Σκέψεις για την Μορφή, το Περιεχόμενο και την Εκφορά του Λόγου στο Αρχαίο Δράμα

Από το βιβλίο του Τ. Προύσαλη «Το αρχαίο δράμα για φυγόπονους σπουδαστές υποκριτικής»

Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται στην υποκριτική τέχνη μία στροφή σε μια ακραία λιτή, πιο καθημερινή, όπως λέγεται, εκφορά του λόγου. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εκφοράς, που αποτελεί και το πρόβλημα, είναι η παντελής της αδυναμία να νοηματοδοτήσει σωστά ένα κείμενο, ώστε να γίνει πλήρως κατανοητό το περιεχόμενο των σκηνικών του δράσεων. Εάν η τέχνη αντανακλά την εποχή της, δικαιολογούνται να συμβαίνουνε τούτα διότι η εποχή που ζούμε είναι αλήθεια εντελώς πεζή, στείρα και αβαθής, με επόμενο και ο σύγχρονος δραματικός λόγος, ενταγμένος σε ένα τέτοιο περιβάλλον να έχει ανάλογο ύφος, ποιότητα και ήθος.

Ωστόσο, ο θεατρικός λόγος οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν του, όχι μόνο το σήμερα, μα πιότερο την χωροχρονική συνθήκη που επιβάλλει η τέχνη γενικότερα αλλά και το ίδιο το έργο ειδικότερα. Και εξηγούμεθα. Στο θέατρο συμβαίνει μια μετακίνηση μέσα και πέρα από τον χρόνο και το ζητούμενο είναι, αυτή η μετακίνηση να συνεπάρει τους θεατές, να τους συν+κινήσει, ώστε να ταξιδέψουν από το σύγχρονο στο διαχρονικό και από το διαχρονικό στο άχρονο. Αυτό το ταξίδεμα μπορεί να συμβεί, όταν ο λόγος δονείται, πάλλεται όπως επιβάλλει η ιδιοσυχνότητα, ο εσωτερικός ρυθμός του κάθε θεατρικού είδους. Στην περίπτωση τώρα του αρχαίου δράματος, ο λόγος, ο αναγκαία μεταφρασμένος στην νεοελληνική, καλείται να εκφράσει μια εποχή που είναι εδώ, που πρέπει να είναι εδώ• μια εποχή ηρωική, μεγάλη, οπότε πρέπει να λάβει τέτοιες διαστάσεις και χαρακτηριστικά. Γίνεται επομένως αντιληπτό πως η μετάβαση από το ένα θεατρικό είδος στο άλλο, πέραν της χρήσης της γλώσσας και του ορθά δοσμένου περιεχομένου της, επιβάλλει την χρήση διαφορετικού φάσματος υποκριτικών μέσων. Και είναι σημαντικό για τον σπουδαστή της υποκριτικής τέχνης, όχι μόνο να ασκηθεί στην ανάπτυξη ποικίλων και πολλαπλών εκφραστικών μέσων, αλλά και να εντρυφήσει στην διάκριση και επιλογή των κατάλληλων και ταιριαστών -ανά περίσταση- τρόπων.

Στο Αρχαίο Δράμα και ειδικότερα στην τραγωδία, ο ηθοποιός οφείλει να «ενδυθεί τα γιορτινά του» εκφραστικά μέσα. Κι αυτό, γιατί πρόκειται για κείμενα διαχρονικά, με λόγο συμβολικό και κορυφώσεις που αγγίζουν το αρχετυπικό. Αν ο  υποκριτικός λόγος εκφέρεται «πρόχειρα», καθημερινά,  και δεν είναι αντάξιος μιας (μίμησης) πράξεως σπουδαίας και τελείας -κατά τον Αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας-, το τραγικό δεν αποδίδεται• και η Μήδεια για παράδειγμα, από τραγικό σύμβολο υποβιβάζεται σε ζηλότυπη απατημένη σύζυγο, από τραγική ηρωίδα, καταντά χαρακτήρας που χρήζει ψυχαναλυτικής προσέγγισης και ερμηνείας. Άρα, όταν ο λόγος μέσα στη σκηνική δράση δεν είναι μεστός, διαυγής και πλήρης όγκου, όταν στερείται κι απογυμνώνεται απ’ ό,τι σπουδαίο, μεγαλειώδες και ηρωικό, τότε η έννοια της τραγωδίας παύει να υφίσταται.

Δυστυχώς, στις μέρες μας, ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι με μια απολυταρχική ιδεολογία στο θέατρο, η οποία προσπαθεί να επιβάλλει τον απέριττο, καθημερινό, «κινηματογραφικό» λόγο, όχι μόνον στα σύγχρονα θεατρικά έργα, αλλά ακόμα και στο αρχαίο δράμα. Όμως, αυτού του είδους ο εκφερόμενος λόγος, είναι εντελώς ακατάλληλος για την ερμηνεία αρχαίων δραματικών ρόλων. Γιατί αλήθεια, πώς είναι δυνατόν, ένας λόγος π ε ζ ό ς  να υπηρετήσει  και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της δραματικής π ο ί η σ η ς; Πώς το «λιτό» μπορεί να αποδώσει το μεγαλειώδες; Η προαναφερόμενη ιδεολογία απ’ όπου κι αν προέρχεται, συντηρεί και συντηρείται, από ένα καθεστώς «θεατρικής ορθότητας», που βαφτίζει έναν ηθοποιό με πενία υποκριτικών μέσων,  που άλλοτε θα χαρακτηριζόταν «αχαμνός», ως άμεσο και λιτό, μετατρέποντας έτσι το έλλειμμα σε προσόν. Την ίδια στιγμή, αν ένας καλά εκπαιδευμένος στην τέχνη του ηθοποιός, χρησιμοποιώντας τα πλούσια εκφραστικά του προσόντα αποδώσει τον πρέποντα όγκο στον λόγο και στο παίξιμο του εν γένει, τότε είναι πιθανό να χαρακτηριστεί «βέκιος», υπερβολικός. Είναι γεγονός βέβαια ότι ένα υπερπαίξιμο σε ένα σύγχρονο έργο φαντάζει φτιασιδωμένο. Όμως, γιατί δεν στηλιτεύεται εξίσου η χρήση στην αρχαία τραγωδία ενός λόγου τόσο απλουστευμένα καθημερινού, που καταλήγει να είναι εύκολος, αβασάνιστος, άχαρος, επίπεδος έως και χυδαίος;

Στην πραγματικότητα, η μειονεξία είναι αμάρτημα (με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου) εξίσου με την υπερβολή. Σε κάθε περίπτωση, ζητούμενο είναι το μέτρο. Και το μέτρο στην εξωτερίκευση της υποκριτικής δύναμης είναι άλλο στον κινηματογράφο και άλλο στο θέατρο, διαφορετικό σε ένα μεταμοντέρνο δράμα με αποδομητικό λόγο, αλλιώτικο στο αστικό δράμα, και τελείως διάφορο στην αρχαία τραγωδία, που χαρακτηρίζεται από ιεροπρέπεια και συνιστά  τελετουργική μυσταγωγία. Σ’ αυτήν την μυσταγωγία, ο θεατής πρέπει να οδηγηθεί σε μια ψυχοπνευματική διέγερση και τελικά στην κάθαρση και λύτρωσή του. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να επιτευχθεί ο συντονισμός• η μέθεξις. Ο συντονισμός ηθοποιού-κειμένου, θεατή-ηθοποιού και δρώμενου.

Όλα τα εκφραστικά εργαλεία του ηθοποιού, η φωνή, το πρόσωπο, ολόκληρο το σώμα, πρέπει να λειτουργούν αποτελεσματικά.  Ανάμεσα σ’ αυτά τα «εργαλεία», ο ρόλος του λόγου κρίνεται καθοριστικός. Κάθε δραματικό είδος αξιώνει μια ξεχωριστή αριστοτεχνική ποικιλία και ευελιξία ρυθμού, έντασης, όγκου, ύφους και  χροιάς του λόγου, γιατί ο από σκηνής αποδιδόμενος λόγος είναι και μουσική. Κι έτσι, θα πρέπει να απαγγέλλεται και να αποδίδεται με όλα εκείνα τα στοιχεία, τους όρους, που θα συναντούσαμε σε μια μουσική παρτιτούρα π.χ. presto ή andante για την ταχύτητα, piano, forte και άλλοτε crescendo για την ένταση, ή επισημάνσεις του τύπου allegro ή allegro ma non troppo σχετικές με το ύφος και τον ρυθμό.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο θέατρο οι εναλλαγές αυτές επιβάλλονται, όχι μόνο από το είδος, αλλά και από τον χώρο που εκτυλίσσεται το δρώμενο. Έτσι, για παράδειγμα, όταν ένα έργο παίζεται π.χ. στην Επίδαυρο, είναι αναγκαίο ο λόγος να μεγεθυνθεί για να ακουστεί και να φτάσει, μέχρι και τον τελευταίο θεατή του τελευταίου διαζώματος, ενώ αντίθετα, σε ένα μικρό κλειστό θέατρο, ο ηθοποιός αρκεί και μόνο να αρθρώσει τον λόγο σχεδόν στις πραγματικές του διαστάσεις. Η χρήση μικροφώνων  που παρατηρείται τελευταία σε παραστάσεις αρχαίου δράματος, ακόμα και στο θέατρο της Επιδαύρου, με την γνωστή εκπληκτική ακουστική -με το σκεπτικό ότι ο ηθοποιός, απαλλασσόμενος από την προσπάθεια να διατηρήσει σε δεδομένη ένταση την φωνή του, θα καταφέρει να γίνει πιο εκφραστικός- δεν συμβάλλει διόλου στην επίτευξη της μέθεξης. Απεναντίας, η προσπάθεια τεχνητής κατάργησης της απόστασης ηθοποιού-θεατή, επιφέρει τελικά αποτέλεσμα αντίθετο από το επιδιωκόμενο. Τα μικροφωνικά ηχοχρώματα δεν είναι κατάλληλα για να ενεργοποιηθούν οι θεατές και να γίνουν συμμέτοχοι, ούτε είναι ικανά να θραύσουν τον «τέταρτο στανισλαβσκικό τοίχο».

Αυτές οι πεποιθήσεις, απηχούν την διδασκαλία που λάβαμε ως παρακαταθήκη από τους δασκάλους μας στο θέατρο και ειδικότερα στο αρχαίο δράμα• και θα είμαστε πάντα ευγνώμονες, γιατί στην πράξη αποδεικνύεται ολοένα και σωστότερη. Στον δρόμο τους πορευόμαστε, πιστοί στις ιδέες αυτές, προκειμένου να μεταφέρουμε αυτούσια την γνώση εκείνων, στους δικούς μας μαθητές.
________________________________________

[1]: Γι’ αυτό  «ο μεταφραστής πρέπει να είναι όχι μόνο ποιητής, όχι μόνο γνώστης βαθύς και της αρχαίας και της νέας γλώσσας αλλά και φωτισμένο πνεύμα που αντιλαμβάνεται ποιο είναι το πέρα από τις εποχές στοιχείο του αμήχανου κάλους…  …Ο ποιητής σαν μεταφραστής πρέπει ν’ ανήκει μονάχα στην σχολή της αδιαίρετης ομορφιάς. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια ευλογημένη γνώση του στοιχείου αυτού αθανάτισε την αρχαία Ελληνική Τέχνη.» Από τα «Θεατρολογικά» του Τάσου Λιγνάδη, σελ 173.

[2]: Πρόκειται για τον ιδεατό τοίχο , που χωρίζει την σκηνή από την πλατεία και αναφέρεται σ’ αυτόν ο Στανισλάβσκι, όταν μιλάει για την ποθούμενη επικοινωνία του ηθοποιού με το κοινό.

Από το website του Εσωθεάτρου!

Ο υπέροχος Gatsby σε αριθμούς...;)

Παραγωγή
 
1.)    Συνολικός αριθμός μελών συνεργείου: 1,160
         Α.) Συνολικός αριθμός ατόμων συνεργείου κατασκευής σκηνικών: 229
         Β.) Συνολικός αριθμός κομπάρσων: 960
         Γ.) Αν κάθε κομπάρσος εμφανιζόταν μόνο μία φορά on camera, συνολικά, θα απαιτούνταν 7,691 άτομα
         Δ.) Μέγιστος αριθμός κομπάρσων ανά ημέρα: 245
         Ε.) Μέγιστος αριθμός κομμώσεων και μακιγιάζ ανά ημέρα, για τις σκηνές των πάρτυ: 76
2.) Συνολικός αριθμός κρυστάλλων Swarovski, χορηγία του Οίκου: 288,000
3.) Ώρες που χρειάστηκαν για να δεθούν με το χέρι οι κρύσταλλοι στον πολυέλαιο: 250
4.) Χρόνος που χρειάστηκε για να κρεμαστούν οι κρύσταλλοι στους προκατασκευασμένους σκελετούς: πάνω από 100 ώρες
 
Κοστούμια
 
1.)    Συνολικός αριθμός μελών  ενδυματολογικής ομάδας: 84
2.)    Συνολικός αριθμός μέτρων υφάσματος από το Solstiss (απλής δαντέλας, κεντητής δαντέλας και υφασμάτων): 1400
      Α.)  Συνολικός αριθμός διαφορετικών τύπων δαντέλας που αγοράστηκαν από το Solstiss: 210

1.)    Συνολικός αριθμός καλσόν/καλτσών/ζαρτιέρων από το Fogal: 1,080
2.)    Συνολικός αριθμός τουαλετών Prada: 40
3.)    Συνολικά επίσημα και καθημερινά κοστούμια για κομπάρσους από τους Brooks Bros: 2,291
      A.) Συνολικός αριθμός φράκων Brooks Brothers: 200
      B.) Συνολικός αριθμός γραβατονιών Brooks Brothers: 260
      C.) Συνολικός αριθμός τιραντών Brooks Brothers: 200
      D.) Συνολικός αριθμός κουμπιών κολάρων Brooks Brothers: 200
      E.) Συνολικός αριθμός μεταξωτών παπιγιόν Brooks Brothers: 200
      F.) Συνολικός αριθμός καθημερινών πουκαμίσων Brooks Brothers: 150
      G.) Συνολικός αριθμός επίσημων πουκαμίσων Brooks Brothers: 200
      H.) Συνολικός αριθμός κοστουμιών με γιλέκο Brooks Brothers: 55
      I.) Συνολικός αριθμός καπέλων boater Brooks Brothers: 100

(από το προσπέκτους του Village Cinemas)

By Dreamworks, "Our Culture"

Intro
At the heart of DreamWorks Animation is the desire to tell great stories and inspire audiences. Our company culture not only encourages employees to create but also to innovate and, ultimately, to have fun!

“...We have transformed over the years from hand-drawn animation to computer-generated films to being a leader in 3D entertainment. Our strategy has remained the same: to produce great stories that are creatively driven and technologically state-of-the-art. In pursuit of this goal I’m proud to say that what defines DreamWorks Animation more than anything else is the dedication and the expertise of our people.”
– Jeffrey Katzenberg

Classes
DreamWorks Animation continues to push the boundaries both creatively and technologically. To do this, we’ve created educational programs that help DreamWorkers develop existing skills and learn new ones. Classes and workshops include figure drawing, cinematography, storytelling, sculpture and more  

Dreamtalks
As we continue to strive to be at the forefront of the animation and film industry, we invite top entertainment leaders to share their experiences and thoughts. DreamTalks, a Q&A series hosted by CEO Jeffrey Katzenberg, has featured guests such as Steven Spielberg, James Cameron, George Lucas, and Pete Docter from Pixar. 

Moonshine
DreamWorks Animation celebrates the remarkable talent of our artists. We’ve recently released our first personal art publication, Moonshine. Conceived as an opportunity to highlight the breath of artistic talent at the studio, this one-of-a-kind publication showcases personal artwork from 50 visual development artists.

Campus
To match our creative culture, the DreamWorks Animation campus provides a comfortable and inspirational working environment. Water fountains, flowing streams and fishponds filled with koi decorate the studio. DreamWorkers can play pool in the game room, have a ping pong match outside, and visit the campus doctor or nutritionist located on-site. 

Perks
To strengthen company morale, our studio finds new ways to celebrate and acknowledge our employees. Every day DreamWorkers enjoy a free breakfast and lunch at the campus commissaries. We also provide weekly movie screenings, daily fitness classes on campus, guest lectures, art galleries and more.   

Annual Events
Every year, DreamWorkers look forward to participating in special events such as the Annual Poker Tournament, Ping Pong Tournament, our home-grown Art Festival, DreamCon, Halloween Costume Contest and Holiday Bazaar. In addition, Departmental Milestone parties, special food trucks, and mid-day ice cream breaks call special attention to our hard-working employees.  

Film Days
To celebrate our films and company milestones, DreamWorks Animation screens of each of our films for all employees and their families. CEO Jeffrey Katzenberg commemorates each film’s release with a toast, and employees enjoy themed lunches, prizes and activities for the whole day. 

Groups
At its core, DreamWorks Animation celebrates the unique personalities of our employees. We support a diverse group of employee interests on campus including the DreamWorks Triathlon Team, sports teams, volunteer groups, film club and more. 

The fairy said to us, MoonAngel is he, who collects the lost loves and keeps them to the full moon so that they come back to the lonely hearts when they look at it. Wouldn't it be amazing if we could transform our creative patterns, therefore our financial booming with state of the art, one on one pick ups and put the boot, once and for all, deep into the art and technology of filmmaking worlwide? Stay tuned for our discovery!

By Dreamworks, The Production Process!

http://www.dreamworksanimation.com

Meet Toothless, from How to Train Your Dragon.
He, and his world, were created by a team of artists using a delicate marriage between creativity and technology. Every detail, every leaf, tree, blade of grass, rock and cloud; every shadow and shaft of light; every thread of clothing and lock of hair (or fur), was imagined and brought to life by our creative teams over the four years or so that it takes to complete an animated film. So, how did we do it?

Script
Great films begin with great concepts. Some of our ideas are completely original, while some are inspired by a wide variety of sources, including children's books and comic strips. Once we've settled on an idea, the first step is to write a script. The page you see here is from an iconic scene in Kung Fu Panda 2. 

Storyboards
 Once a script page is ready, we give it to our storyboard artists. Imagining how the words will translate into actions and pictures, they make a series of sketches, a kind of comic book, to tell the story and bring it to life. Once the directors and producer approve, the drawings are digitally photographed and strung together to create what we call a story reel (imagine a flip book that lets you see how the drawings flow together). We combine that with temporary music, sound effects and dialogue, and work with the movie in this form for about 18 months.

Visual Development
 Once the story reel is underway, our visual development department begins to plan the look of the film, developing the style, tone, color and overall artistic approach to each and every sequence. Everything has to be designed, from the major characters to the smallest of props. Thousands of drawings, paintings, blueprints, sculptures and models later, our development artists have designed a fantasy world and characters to tell the story.

Stereo 3D 1
Starting with the release of Monsters versus Aliens in 2009, all feature films at DWA are produced in stereoscopic 3D. The groundbreaking experience this new visual format provides has been compared to the advent of color and then sound in cinema history. With these advanced technologies came the possibility to elevate our movie-making journey into the future and beyond. 

Stereo 3D 2
The stereoscopic filmmaking process requires changes to the traditional methods of CGI film-making, introducing exiting new technical and creative opportunities. Integrated into all aspects of the DWA pipeline from the development of story and visual style to layout to the final render, the stereoscopic process translates the creative vision of the director into an immersive visual environment. The stereoscopic process at DWA enables artists to tell stories in creative new ways through the interaction of the camera with our characters and the space around them, further engaging the audience. The studio continues to push the boundaries of stereoscopic filmmaking through the development of new technologies and techniques. 

Casting
Our storyboards are drawn, our characters and sets are designed, so now we need to find voices for our characters and start recording their lines. Casting in animation is unlike casting for live action movies. Since we create the physical characters on the computer first, we're much more concerned with what an actor sounds like than how he or she looks. In other words, we cast with our ears, not our eyes. We record the actors before we start animating. We usually videotape the actors performing their roles to help provide reference for the next phases of production. 

Modeling & Rigging
Using production designs culled down from hundreds of drawings, modelers will construct a digital model, sort of a clay model inside the computer. The modelers start with this wire frame sculpture that we call an armature, that breaks down our design into workable geometry and allows us to rig the figure, which will give the animator the ability to move our 3-D figure in whatever way is necessary to get the articulation we want. Once we've set up the armature, we can begin to add basic surfaces. It is this simplified "puppet in a box" or digital marionette that we use in our next step. 

Modeling
Modelers create the "physical" objects in the virtual world of our movies. Modeling artists digitally sculpt the characters and environments in our films by collaborating with the Art department to realize design concepts as tangible 3D forms. The modelers start with this wire frame sculpture that we call an armature, that breaks down our design into workable geometry and allows us to rig the figure, which will give the animator the ability to move our 3-D figure in whatever way is necessary to get the articulation we want. 

Rigging
After modeling and before animation comes the rigging process. Character TDs, also known as "riggers", evaluate the CG "statue" coming from the modeling department and determine how this character must move, where the bones, muscle and fat would be under their skin and how realistic or "cartoony" their actions must be in the film. Joints and various mathematical operations are then employed throughout the body, face, hair and clothing of the character to make it bend and deform like a living creature. Finally, rigging works with animation to design and build an extensive set of controls for the character so animation can pose every part of this digital puppet and bring it to life. 

Layout
Layout has two distinct parts: Rough Layout and Final Layout. In Rough Layout, artists interpret and recreate the hand drawn 2D storyboard panels in a 3D CG environment. In doing so, these artists determine the initial 3D camera placement and motion along with the first pass of character blocking and staging. Working with rough versions of the characters lighting, effects, and environments, Rough Layout creates the cinematography for the film. Once the Rough Layout has been approved by the Director, the Final Layout artists take the shots and replace the rough characters and environments with the final approved assets and provide the set dressing. This allows the Character Animators to add final performances to the shots and all remaining production processes to start. Once the shots have been animated, Final Layout applies any additional camera polishing and tweaks to account for the new performances added by the Character Animators. 

Character Animation
Once the sequence is working well in layout, the animators start bringing the characters to life in the computer. They articulate the thousands of controls that were created during the character-rigging phase to bring each character to life and to synchronize them to the voice performances. Now the characters really look like themselves, but not quite. Remember, this is just the animation; the scene isn't quite finished yet. 

Surfacing
 Coming out of modeling, characters, props and environments are flat and grey. The surfacing artists add the colors and textures to these elements, making surfaces look smooth and shiny like glass, bumpy and gritty like dirt, fuzzy and soft like wool, etc. Sometimes characters need to be customized for a specific shot, such as being made to look dripping wet or covered in mud. The surfacing department may also be called to groom hairstyles into place, grow fields of grass, or paint footprints into a snowbank. After each environment is setdressed, surfacing artists work closely with lighting to develop the final look of assets in the film.

Effects
After the camera moves have been set and the characters have been animated, the next step is effects. In a live-action film, it's easy to photograph things like leaves blowing in the wind, waves at the beach or even footprints in the sand. In computer animation, these simple things are all designed and animated by the effects artists. In other words, if it's not acting, but it moves, it's an effect. 

Lighting
Lighting artists utilize the computer to "paint" with light, bringing the final color, look, and illumination to the film. Lighting is the first time we get to see animation, surfaces, grass, trees, water, crowds and effects all working together. Lighting does this by creating illumination for the scene. It creates the mood and atmosphere to support the story. Lighting leads the viewers' eye to the critical elements of the frame so that the audience is looking exactly when and where the storyteller wants them to look. 

Sound FX 1
SOUND DESIGN
Sound designers create and record sound effects, ambience and foley to create the textures and layers of sound that enrich the story. Foley artists create sound effects that are specific to each movie, such as footsteps, clothes rustling, doors opening/closing, glass breaking, etc. 

Sound FX 2
MUSIC SCORING
The composer writes the music that heightens and enhances the story beats of the movie. The music helps the audience follow the action and emotional moments within the story.

Final Mix
ECHO
The dialogue, music and sound effects are assembled on the sound mixing stage. Audio levels, equalization, perspective and treatments (echo, TV or radio sound, public access delay) are added as tracks and mixed into the final version of the movie.  

As you can imagine, there are plenty of creative elements absorbed in their website, even though narration foreshadows lots of surprises for our stuff. Enjoy!

Αρχαίο Ελληνικό Μυστηριακό Θέατρο, Εσωθέατρο

Ο συμβατικός χώρος που αποκαλείται αρχαίο ελληνικό θέατρο και η ορχήστρα του, δεν είναι τόπος προσποίησης μιας πραγματικότητας, μιας παραποιημένης αντιγραφής ζωής, αλλά ο τόπος όπου η ίδια η ζωή βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ενσαρκώνει την «εσωτερική» αλήθεια της, θεατρική αδεία, πέρα από περιορισμούς χώρου και χρόνου. Το θέατρο μπορεί να είναι δημιουργία ανθρώπινη που πραγματεύεται πρόσωπα και τη συμβατική τους δράση στο χωρογίγνεσθαι, όμως το πνεύμα του είναι απόλυτα μεταφυσικό γιατί ξεφεύγει από τα ανθρώπινα στενά μέτρα, θεάται τους ανώτερους κόσμους και επιστρέφει πίσω στη ζωή για να δώσει με εμπιστευτικό τρόπο, τις ιδέες του Δικαίου, του Ωραίου και του Αληθινού. Αυτή είναι η φύση του θεάτρου, εκείνου που αποκαλούμε μυστηριακό, του θεάτρου εκείνου που αναδύεται από τα μυστήρια που ετελούντο στην ιερή πόλη της Ελευσίνας.
Ακολουθώντας τη φυσική διάρθρωση του Σύμπαντος, που είναι ταυτόχρονα ένα και τριπλό, το αρχαίο δράμα χωρίστηκε σε τραγωδία, σατυρικό δράμα και κωμωδία.
Στη τραγωδία, οι Θεοί και η μοίρα κατευθύνουν τους ανθρώπους και με τη σειρά τους πάλι αυτοί, καθυποτάσσονται στη Δίκη, κάτω απ’ το νόμο της οποίας κάθε δράση προκαλεί αντίδραση, σύμφωνα με τους αναπόφευκτους συμπαντικούς νόμους. Η ανεξέλεγκτη χρήση της ελευθερίας και η άλογη δράση οδηγούν στην αμαρτία της υπερβολής, στην ύβρη. Μόλις συμβεί η ύβρις, ακολουθεί η Νέμεσις. Έτσι, από τη πλοκή –που εμπλέκει όχι μόνο τους ήρωες αλλά και τους γύρω τους, ακόμα και ολόκληρη την πόλη- οδηγούμαστε στην κορύφωση, στην οριακή δηλαδή εκείνη κατάσταση όπου τα τραγικά γεγονότα έρχονται μοιραία, όμως μετά επέρχεται η λύση, η κάθαρση, η τελική λύτρωση.
Κατά τον Αριστοτέλη το τραγικό αποδίδεται σ’ αυτό το στοιχείο, που μέσα από το φόβο και το έλεος, εξαγνίζει τις ψυχές των παθόντων. Ο τραγικός φόβος, δεν είναι το αίσθημα που νιώθουμε μπροστά στη παρουσία ενός συνήθους κινδύνου αλλά η υποψία πως τα ανθρώπινα πάθη ενδέχεται να διαταράξουν την κοσμική τάξη και να διασαλέψουν την Αρμονία, με ότι αυτό συνεπάγεται.
 Η κωμωδία απ’ την άλλη, ως αντίθετος πόλος της τραγικής κατάστασης, παρουσιάζει την εξωτερική όψη της ζωής, η οποία βρίσκεται πέρα απ’ τα βάσανα που προκαλεί η ενασχόληση με την αυτογνωσία και την πνευματική άσκηση. Οι ήρωές της, ζουν στη φύση, ζυμώνονται με το χώμα της γης κι αυτή τους ανταμείβει με λογής λογής καλούδια, όπως σκόρδα,  ψωμί, κρασί και λάδι. Έτσι, ευγνώμονες γεμάτοι ευτυχία γλεντούν, μεθούν και χορεύουν ενώ οι Θεοί πάντα παρόντες, παρακολουθούν με συγκατάβαση και ανάλαφρη διάθεση.
Το μυστηριακό θέατρο μέσα απ’ τις μορφές του, προβάλλει την θέα όχι μόνο του χονδροειδούς φυσικού κόσμου αλλά και των πιο λεπτοφυών και ως εκ τούτου, έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα. Ειδικά, η τραγωδία έχει σκοπό να παρασύρει τον θεατή μέσα στη δράση, ενσωματώνοντας τον στο έργο, σα να είναι ένας ακόμα ηθοποιός ή τουλάχιστον κάποιος που συμμετέχει ενεργά, παρακινούμενος απ’ τα ίδια τα γεγονότα. Το ιδανικό αυτού του είδους θεάτρου είναι να βγει ο θεατής διαφορετικός απ’ ότι μπήκε. Πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για «αλχημικό» θέατρο, αφού κατ’ ουσίαν αυτό που επιχειρείται είναι μια  μετάλλαξη, μετουσίωση των θεατών.
Η τραγωδία που το όνομά της προέρχεται από τις λέξεις τράγος και ωδή, το άσμα του τράγου, δηλαδή του Πανός, πηγάζει με άμεσο τρόπο από αφηγήσεις που σχετίζονται με τον Διόνυσο-Βάκχο. Το τραγικό έργο λοιπόν είναι βαθύτατα θρησκευτικό. Άλλωστε η τραγωδία δεν εμφανίζεται ξαφνικά αλλά ως εξέλιξη τελετουργικών δρώμενων, που ήδη υπήρχαν από παλιά, ίσως και προ τεσσάρων χιλιετών, σε όλο τον Ελλαδικό χώρο.
Βέβαια καθώς η σωζόμενη αρχαία ελληνική γραμματεία δεν αποτελεί παρά μικρό μέρος, σπάραγμα του συνόλου, αγνοούμε πολλά πράγματα σχετικά με την απαρχή της τραγωδίας και τη σχέση της με τα μυστήρια. Έτσι, δεν γνωρίζουμε ούτε πότε ούτε πως κάποια τελετουργικά μυστικής προέλευσης έγιναν προσιτά με τη μορφή παράστασης σε μη μυημένους.  Φαίνεται πάντως ότι το αρχικό σκηνικό ήταν τα δάση, τα βουνά, τα σπήλαια και οι βράχοι που προσέφεραν φυσικές πέτρινες κερκίδες στους θεατές-κοινωνούς των ιεροτελεστιών. Αυτοί οι φυσικοί χώροι αξιοποιήθηκαν για να ενισχύσουν το πνευματικό αποτέλεσμα του λόγου, του χορού και του τραγουδιού, των υποκριτών-σατύρων.
Ο Θέσπις είναι αυτός που εισάγει τη δράση στα μέχρι τότε δρώμενα, καθιερώνοντας ένα διάλογο μεταξύ ενός υποκριτή και του χορού, ο οποίος χορεύοντας τελετουργικά, τραγουδούσε μπροστά στο βωμό, μπροστά στο ξόανο του Θεού. Στη συνέχεια, η δράση έγινε πιο σύνθετη. Αυξήθηκε ο αριθμός των υποκριτών και υιοθετήθηκαν προσωπεία μέσα από τα οποία αποκτούσε αλλόκοσμη χροιά και δυνάμωνε ο ήχος της ανθρώπινης φωνής. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ειδικά κοστούμια, διάφορα μηχανικά σκηνικά, κόθορνοι και ξυλοπόδαρα που έδιναν στο σύνολο την εικόνα μιας μεγαλειώδους παράστασης, ικανής να ενθουσιάσει και να διδάξει το κοινό που παρακολουθούσε.
Το αρχαίο λοιπόν ελληνικό θέατρο, με προεξάρχουσα την τραγωδία, αγγίζει τον πυρήνα της ύπαρξης μας και έχει όχι μόνο φόρμα τελετουργική και ύφος και δομή μυστηριακή αλλά τόσο αφετηρία όσο και σκοπό μυστηριακό και εσωτερικό.

Walt Disney Star Of The Valley!

Η μαγεία των ηρώων της Ντίσνεϋ

Ιθάκη.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι ναναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι ναναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊα να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
να σταματήσεις σ'εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν'αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ'έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ'τους σπουδασμένους.
Πάντα στο νου σου ναχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια να αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδωκόντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θαβγαινες στον δρόμο.
Αλλά δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν

Από τα άπαντα του Καβάφη!

Ένας Άγγελος

Mona Lisa!

Michelangelo!

Candle in the Wind: Elton John.

Goodbye Norma Jean
Though i never knew you at all
You had the grace to hold yourself
While those around you crawled
They crawled out of the woodwork
And they whispered into your brain
They set you on the treadmill
And they made you change your name

And it seems to me you lived your life
Like a candle in the wind
Never knowing who to cling to
When the rain set it
And i would have liked to have known you
But i was just a kid
Your candle burned out long before
Your legend ever did

Loneliness was tough
The toughest role you ever played
Hollywood created a superstar
And pain was the price you paid
Even when you died
Oh the press still hounded you
All the papers had to say
Was that Marylin was found in the nude

Goodbye Norma Jean
From the young man in the 22nd row
Who sees you as something more than sexual
More than just our Marylin Monroe

Written by Elton John and Bernie Taupin.

Tiny Dancer: Elton John.

Blue jean baby, L.A. lady, seamstress for the band
Pretty eyed, pirate smile, you'll marry a music man
Ballerina, you must have seen her dancing in the sand
And now she's in me, always with me, tiny dancer in my hand

Jesus freaks out in the street
Handing tickets out for God
Turning back she just laughs
The boulevard is not that bad

Piano man he makes his stand
in the auditorium
Looking on she sings the songs
The words she knows, the tune she hums

But oh how it feels so real
Lying here with no one near
Only you and you can't hear me
When i say softly, slowly

Hold me closer tiny dancer
Count the headlights on the highway
Lay me down in sheets of linen
you had a busy day today

Blue jean baby, L.A. lady, seamstress for the band
Pretty eyed, pirate smile, you'll marry a music man
Ballerina, you must have seen her dancing in the sand
And now she's in me, always with me, tiny dancer in my hand

I guess that's why they call it the blues. Elton John.

Don't wish it away
Don't look at it like it's forever
Between you and me i could honestly say
That things can only get better

And while i'm away
Dust out the demons inside
And it won't be long before you and me run
To the place in our hearts where we hide

And i guess that's why they call it the blues
Time on my hands could be time spent with you
Laughing like children, living like lovers
Rolling like thunder under the covers
And i guess that's why they call it the blues

Just stare into space
Picture my face in your hands
Live for each second without hesitation
And never forget i'm your man

Wait on me girl
Cry in the night if it helps
But more than ever i simply love you
More than i love life itself

Goodbye Yellow Brick Road: Elton John

When are you gonna come down
When are you going to land
I should have stayed on the farm
I should have listened to my old man

You know you can't hold me forever
I didn't sign up with you
I'm not a present for your friends to open
This boy's too young to be singing the blues

So goodbye yellow brick road
Where the dogs of society howl
You can't plant me in your penthouse
I'm going back to my plough

Back to the howling old owl in the woods
Hunting the horny back toad
Oh I've finally decided my future lies
Beyond the yellow brick road

What do you think you'll do then
I bet that'll shoot down your plane
It'll take you a couple of vodka and tonics
To set you on your feet again

Maybe you'll get a replacement
There's plenty like me to be found
Mongrels who ain't got a penny
Sniffing for titbits like you on the ground

Written by Elton John and Bernie Taupin!

Promise to try.

Το τραγούδι αυτό είναι της Μαντόνα. Είναι αρκετά παλιό, αλλά εξαιρετικό τόσο σε στίχο όσο και σε μουσική. Λέγεται "promise to try" και σας το παρουσιάζω:

Little girl, don't you forget her face
laughing away your tears
when she was the one
who felt all the pain
Little girl, never forget her eyes
keep them alive inside
I promise to try
but it's not the same

Keep your head held high
ride like the wind
never look behind
life isn't fair
that's what you said
so try not to care

Little girl, dont run away so fast
i think you forgot to kiss
kiss her goodbye
Will she see me cry
when i stumble and fall
does she hear my voice
in the night when i call
wipe away all your tears
it's gonna be allright

I fought to be so strong
i guess you knew
i was afraid
you'd go away too
Little girl, you've got to forget the past
and learn to forgive me
i promise to try
but it feels like a lie

Don't let memory play games with your mind
she's a faded smile frozen in time
i am still hanging on
but i am doing it wrong
Can't kiss her goodbye
but i promise to try